DANS DE DANS

Vanachter mijn verdeeldheid

zie ik een dans ontspringen

maat en ritme

vervloeien in één lijn

gordijnen gooi ik open

trek kreukels uit de plooien

het uitzicht tegemoet

mijn schaduw laat zich lozen

in nagelaten nevel

zijn eeuwige nabijheid

vervagen in wat niet

glimpen wil ik vangen

de ongekende passen

als adem stil verstaan

mijn blikken inhaleren

de zwierende contouren

vorm en passie

verademend vooruit.

© JELOU

HEKEL VRAAGSTUK

Wat is het hijgvermogen

als de hartslag van oom Kees

tot 60 keer komt per minuut

Jannes 5 maal harder sjeest

dan ome Kees bij zijn debuut

waardoor zijn bloeddruk hoger

Piet zich lens trapt op een fiets

die als zijn kunstklep klappert

bij elke kilometerpaal

Ruud met zware shag gewiekst

een groter longeffect behaalt

dan ’t piepen van Piets trapper

Zoek de verschillen.

© JELOU

HET PARADIJS

Er was er eens een Heer
die schiep op eigen wijs
een vet mooi groenig parkje
en noemde 't Paradijs

Nu wilde er de Heer
bewoners in zijn groen
hij mailde toen Roodkapje
een meisje met fatsoen

Maar zie dat Paradijs
werd al heel snel bekend
en van diverse kanten
kwam men erheen gerend

Vrouw Holle met haar kroost
het elfje Rin-Tin-Tin
de lieve Zeven Dwergen
en zelfs de broeders Grimm

De Heer was vet tevree
en had er dikke lol
maar na een heel klein poosje
werd het er aardig vol

Het werd de Heer te druk
en 't groen werd vaak geplet
toen heeft hij er heel netjes
wat hekjes om gezet

De Heer was in zijn sas
zijn sprookjestuin was gaaf
ik wil er ook es kijken
dus Google ik vanaaf

Ik weet niet waar het ligt
ik heb nog niet gezocht
ik hoop nog dat er kaartjes zijn
want 't schijnt snel uitverkocht.

© JELOU

WARWICK GOBLE

VERTEL ME JE HANDEN

waar kronkelige lijnen

zich ongrijpbaar nestelen

verwarde vuisten

koortsachtig dagen woelen

kop noch staart geweten

welke tak houvast

waar weggeraakte ogen

blikken niet meer vangen

gejaagde woorden

struikelklokken luiden

huis en haard vergleden

naar een ander spoor

vertel me je handen

desnoods in vreemde talen

zodat ze bedding

in raakbaar en nabij

© JELOU

GEKLEURD

vraag me niet naar

de zon

de maan

al lijkt geel zo vanzelfsprekend

men rekent groen

als ik het gras

betitelt rood

als ik het bloed

ik denk niet lucht

in enkel blauw

ik lees zelfs zwart

in witte spaties

en in het wolkendek

ontbreken schapen

omdat ik olifanten tel

© JELOU

VERBLIND

Laat maar los die hemel

verlangend reikend, op de tast

naar zinderend het licht

het witte doek vol cherubijnen

omlijst met klatergoud

bazuingeschal kan klinken

langs zijden lendewindsels

Hosanna overvloedig

opdat uw moede voeten

gezalfd en minder zwaar

aanschouw de druivenranken

de wijngaarden langs heuvels

de akkers vol gewassen

waar men het daag’lijks brood

plant een Terebinth

waar liefde ligt vereeuwigd

omarm uw ware naaktheid

in spiegels van de ziel

en zie, het Hof van Eden

zij waar u immer naderbij

doch gij sloeg slechts de ogen

hoog op, verblind door dat

wat zoeken nimmer vindt.

© JELOU

UITZONDERLIJK

Het klinkt wat vreemd

een lijk vermoord

de dood

zo ongehoord

om zeep geholpen

alsof één keer

nog niet genoeg

het lijk

om aandacht vroeg

door grond bedolven

er was gespit

die ene nacht

de dood

zeer onverwacht

het hart ontnomen

men gist en raadt

hoe zoiets kan

een moord

die dooier dan

de dood doet komen.

© JELOU

KOTO SHAKUHACHI (Japanese trad. music)

http://youtube.com

HOE LATER ZOU

je blondgrijzige krullen

dansend boven letters

waar standaardkapitalen

compleet een nieuwe tijd

omheind door wolken rook

lijkt nú even verdwenen

je oude secretaire

getuige van wat speelt

het bonkt, het kraakt

koortsachtig vliegen beelden

verhalend door de schemer

het licht nog enkel jouw

het goede, het kwade,

je schrijft je grenzen verder

ze roepen vreemde vragen

losbandig van wat hoort

ik gniffel in mijn hoek

op zoek naar eigen zinnen

proost op jouw personages

met saam gekochte wijn

© JELOU

ONE FOOT IN THE GRAVE

Het moest zo zijn. Deze dag, zoals het kwam….

Poes had, na haar overlijden, reeds een volle week in de vriezer gebivakkeerd. Lekker tussen de slavinken, worteltjes en gehaktballen in. Een vlezig geheel dus..
Ik weet het, het klinkt wat onaangenaam, maar qua soortelijke abstractie paste ze geheel in het assortiment.
De reden voor deze tijdelijke begraafplaats was de absentie van een van de kids. Een tussentijdse vluchtige begrafenis buitenshuis zonder haar aanwezigheid zou een behoorlijk trauma opgeleverd hebben, vandaar.

En nu was het moment supreme daar…..het ter aarde bestellen der katachtige.
Het voorwerk had ik reeds trouw en aandachtig uitgevoerd: het doorklieven van een droge, met boomwortel doorweven stuk aarde, tot een rechthoekig gat, waarin Poes eerbiedig neergelaten kon worden in haar rieten Mozesmandje.

Het ritueel verliep, in aanwezigheid van 2 eigen kids plus vriendje, naar tevredenheid. Geen tranen meer, geen officiële lofbetuigingen, want dat verwerkingsproces was reeds begonnen tijdens poes haar verblijf in den vriezer. Daar had zij al verscheidene rouwbetuigingen neergeschreven gekregen, en nog wat nagesynchroniseerde portretjes van haar, evenals enkele tussentijds gekiekte fotootjes door dochterlief.

Poes rustte in vrede, voorzien van een handmade halsketting, welke het beessie aangemeten kreeg terwijl ze in ijsverstijfde staat in de almachtige vriezer lag te egotrippen. Kids hebben wat dat betreft geen schroom voor de dood of anderszins. Het proces op zich lag continue open en bloot ter inzage, en met enige uitleg werd dat van ganser harte aangenomen en psychologisch ordentelijk in fragmenten in de hersenen gerangschikt.
Lang leve de psychologie!

Aldus de teraardebestelling. Poes werd overgeheveld van een plastic bak naar het sfeervolle Mozesmandje, daar plastic enige tijd behoeft te verteren, als het ooit al eens verteren zal in zo’n eeuwig meegaande PVC-staat. HUP!, tekeningen erop gevleid, laatste groet gebracht, een blankhouten Ikea kastplank erover en de boel kon dichtgegrond worden met de aloude spade. Op de vraag of het hiermede nou geëindigd was gaf ik een bevestigend antwoord, en zie, de kids gingen dartel en vrolijk huns weegs.

Moeders zou nu in gezwinde, doch statige spoed, het graf dichten en er een heilig kruisje op plaatsen ter nagedachtenis aan Poes. Dé poes wel te verstaan….
Zij was het begin van een hele keten poezen, allemaal genetisch familiair belast.
Aldus even een voet schrap gezet op de aarde, enkele centimeters van het graf verwijderd, om alle krachten te bundelen voor het op de schop nemen van een stapel aarde voor Poes haar laatste rustplaats.

Maar Oh Hemel! Zie de voet! Zij zakte plompverloren een halve meter de diepte in!! Wat was dat?? Oh, Grote Goedheid!! Terwijl een lichtverroest ijzeren frame zichtbaar werd aan het daglicht, bleek de voet bodem gezet te hebben in het graf van Poes numero 1, reeds een jaar geleden gaan hemelen rond deze tijd en begraven op voetstapafstand van dé Poes!
Sodeju, als de wiedeweer de wreef eruit gewrikt, snel met de spade een kilo aarde erin gedumpt, om ervoor te zorgen dat ashes-to-ashes niet voor het oog zichtbaar zou worden…zucht!! Dat was op het nippertje…..
Want als middelste dochterlief dat in de gaten had gekregen, had ze het stoffelijk doorgewroete, platgetrapte kattengeraamte aan de buitenlucht hebben willen blootleggen, puur uit anatomische belangstelling…..iets wat mij nou niet bepaald het moment leek, gezien de staat van verwording…..

Afijn, snel alles gedicht dus, en om hernieuwde vertrapping of voetverzinking tegen te gaan, snel wat graszoden elders uit de tuin afgestoken, en daarmede het heilige graf of graven bekleed. En om het geheel wat minder toegankelijk alsmede aantrekkelijk te maken voor opgravingen ( dochterlief is zeer gebiologeerd door de natuur) pootte ik er een lieflijk uitziende Hortensiastruik voor om den toegang wat te verhinderen.

En terwijl ik het tuingereedschap opruimde alvorens de grafgrond geëgaliseerd te hebben, liep kat numero 3 gemoedelijk met mij mee achterdeurwaarts. Hij had inmiddels uitgebreid het hele proces kunnen volgen, ter voorbereiding op zijn toekomstig heengaan een dezer maanden, want ook hij was der dagen oud….

Het moest zo zijn…..zo’n dag als deze……..
© JELOU

VOGELVRIJ

Gilde de maan nou zo
of kreunde de aarde
vingerkrommend mank

verschoten enkelbanden
weten de kneepjes,
kleuren blossen
slechts nog ingevallen

als ik mijn pas versnel
piepen schors en bast
gangen in mijn longen,
knapperig verdorst

ik pluk lucht bijeen
voor een gewichtig uitzicht,
laat spons en zeem zelfs
baantjes trekken

oren spitsen uitwas
maar de maan slijpt richting
niet meer in haar glazen.

© JELOU

DON HONG-OAI (fotography)