donderdag 27 februari 2014

ZIJ KON DE DRAAD NIET KRIJGEN




Een ketting
rijgen
parels
verkrijgen
telkens weer
een mooi exemplaar

de waarde
kennen
het snoer
verlengen
elke keer
wat kralen weer daar

schoonheid
weten
de hals
gemeten
tonen hoe
de ketting je staat

parels
weerkaatsen
missen
het plaatsen
van de knoop
die hoort bij de draad.

© JELOU






woensdag 26 februari 2014

EEN VROUW EEN VROUW



Haar mooiste jurk ontvouwt zich
glijdt strelend als een tweede huid
omheen haar zachte welvingen
waar trots en fierheid immer nog
gepast en vol gedragen
de handen koesterend die ooit

Haar leest legt huid de klemtoon uit
zodat die als verfijnd cocon
omsluiten kan wat smaller oogt
maar de accent aigu verschuift
naar wat bewust daarboven

Haar heupen hebben zich ontplooid
zij waden zich omhuld en rijk
aan een gewild genoemd dessert
het nieuwe weefsel door
de parelschulp veinzend in rust
doch stof laat zich niet spreken

Voorbij haar dijen ligt de zoom
van mooi bedekt verpozen
haar benen weten zich wel raad
zonder ontvouwen tweede huid
zij hebben dat niet nodig

Zij sieren zich in hooggehakt
waar aangespannen kuiten
geklak op tegels blikken vangt
die verder gaan dan benenhoog
langs zomen van haar mooiste jurk
haar ego glijdend strelend.

© JELOU





maandag 24 februari 2014

WENSDROOM



bergen
ik droom mij bergen
met glooiingen en paden onverwacht
die slingerend omhoog
geheimen dragen als bij nacht

en als een kind zo onbevangen
de passen vrolijk voort
luisterend naar de geluiden
die ik nimmer nooit nog heb gehoord

beekjes die zich kabbelend maskeren
zacht geritsel waar het is bebost
stilstaan bij een plotseling gefladder
geuren inhaleren en dan verder
hogerop tot waar de top

weten dat het uitzicht steeds verrassend
elke horizon weer anders oogt
en eenmaal daar in stilte uren staren
genietend en geheel gedachteloos


© JELOU

vrijdag 21 februari 2014

KANTINETIJD




Het is weer tutu-dag. Een lekker warm verpozen

voor ouders die hun kind’ren verantwoord op ballet

een maxi-cosi krijst, de moeder wil het lozen

zonder pardon wordt babylief op kantoor gezet



Het zijn de twee-verdieners die voorrecht tot een recht

ze willen rust na werken, ploffen bank en stoelen

terwijl hun kroost onrustig, wachtend zit te joelen

maar vraag naar een kop koffie wordt nimmer neergelegd



geen woord wordt er gesproken, men zit er ongestoord

een laptop op de schoot, of wat lectuur te lezen

totdat de deurbel klingelt, hun stilte wordt doorboord



Twee moeders komen binnen, bijstand leidt hun wezen

altijd weer een glimlach klaar, groetend naar wie bezig

respons blijft uit, doch ik besluit een gratis thee-akkoord.



© JELOU


donderdag 20 februari 2014

TRANENDEUGD



Mijn moeder kan huilen
tranen toveren
die ze altijd heeft gewenst

vijfenzeventig jaren lang
geen traan gelaten
verdriet gedoogd
als zou zand der woestijnen
haar ogen droog

Mijn moeder kan huilen
waarom maakt niet uit
ik geniet haar tranendal

emoties tonen was ooit taboe
al zaten ze huizenhoog
maar eenmaal gekomen
begint het te stromen
als een waterval.

© JELOU

dinsdag 18 februari 2014

HET SUBTIELE



Het is het fragment
van dat kleine moment
dat een dag zo kostbaar maakt

al draait de mallemolen door
lijkt soms het einde zoek
in wachten op of zoeken naar
van hot naar her of ergens waar
zekerheid kan geboekt

een glimlach na een goed gesprek
een kus zomaar spontaan
het weten dat er iemand is
door wie je af en toe gemist
jou kent en jouw bestaan

al lijkt een avond eindeloos
de kamer leeg en stil
het hoofd zich breekt over het hoe,
wanneer en waar, en wat de clou
van wat een ieder wil

het is het fragment
van dat kleine moment
dat onverwacht iemand belt.

© JELOU

OCHTENDSTOND



de wekker cijfert nog geen vier
er zit een hartslag op mijn bed
waar kus erop niet helpt

doodgaan klampt mijn dekbed
maar het is nog lang geen tijd
het tolt alleen
en praat in draf

mijn digitale polsband wint
het ruimschoots van de wekker
zijn prijs
een snoepje voor het slapen
en een broodje pindakaas

ergens snurkt een hond zijn hok
maar deze dag is doof
ik schenk mij zwarte ochtendthee

© JELOU

maandag 17 februari 2014

COWTROUW



A cow is a cow, no matter how
I met her a couple of years from now
she lives inside a little town
with a man called Mr Grape

She philosophizes day by day
you’d better look out what you have to say
cause she’s too smart and knows the way
between truth and something fake

A cow is a cow, but this one looks
like no other cow you have seen in books
she’s climbing christmastrees and cooks
ev’ry meal just on her own

She weekly wipes out the toilet where
her boss Mr Grape has been sitting there
although she always is aware
of the smell she’d never known

This cow is a cow, a special one
who’s sharing her life with her boss –how come-
she always does what must be done
as humorous as he

They’re mates in the way they want to live
a cow stays a cow, but has much to give
and even when he’s old and stiff
she always, ever be.

© JELOU







vrijdag 14 februari 2014

VALENTIJN



Vandaag is weer de dag
dat ik aanbeden, fans te over,
maar omwille van de buurt
heb ik een boedelbak gehuurd
zodat de stapels chocola,
bloemstukken en etcetera
mijn tuinpad niet barricaderen
door Jan, of Piet, of welke lover.

Een kaartje op zo’n tijd
kan ik waarderen, mij verblijden,
net als rozen voor mijn vaas
doch vorig jaar werd het te dwaas:
omdat mijn brievenbus te sluik
wierp men de post door ’t kattenluik,
een stapel waar niet door te komen
en ik de kat uit moest bevrijden.

Vandaar nu het advies
aan hen die mij aanbidden, loven:
leg uw liefdevol gebaar
zacht in de boedelbak, alwaar
ik mij verblijden zal, elk uur
met wat een liefhebber mij stuurt
want elke vrouw wordt graag aanbeden
al gaat de grootsheid mij te boven.

© JELOU



woensdag 12 februari 2014

VERBONDENHEID



Loslaten in liefde

geeft pijn een and’re kleur

als houden van kan voortbestaan

zielen verbonden blijven

omwille van hetgeen gedeeld

en niet meer weg te denken



het hart zal nimmer zwart

omdat er geen rancune

doch enkel openheid

waar liefde op gedijt

in welke vorm dan ook.



© JELOU

dinsdag 11 februari 2014

DE GEGOEDE KUDDE



Wat is een mens zonder zichzelf
enkel een holle frase
waar ledigheid slechts dán gevuld
wanneer hij door zijn soort omhuld
daags in de wei kan grazen

de koppen naar dezelfde kant
de volgzaamheid typerend
een inzicht op wat leven biedt
enkel gekauw op gras of riet
zolang het te verteren

dat staarten nimmer vliegen slaan
in identieke stijlen
herkent men niet omdat de blik
der koppen louter is gericht
naar daar waar gras doet kwijlen.

© JELOU

zondag 9 februari 2014

EEN VREEMDE ONTMOETING



De ruimte straalt een warmte uit
waarin ik mij behaaglijk
en vreemd genoeg volkomen thuis

Het is er licht. Een tafel staat
uitnodigend te wachten
de kop en schotels uitgestald
op een ragfijn gemaasd wit kleed,
bewerkt met kleurensteken

Plots staat ze daar, de moeder van
ze schudt mijn beide handen
en net als ik mij haar mijn naam,
leidt zij mij rond in haar bestaan
als kent ze mij al langer

Ik zie borduursels overal
in lijsten of op kleden
zelfs uit de ramen meters stof
waar handwerk haar verleden
zachtjes laat wiegen op de wind

Verwonderd blijf ik staan en net
als ik haar iets wil vragen
vervaagt een glimlach met haar beeld.

© JELOU

woensdag 5 februari 2014

WAT IK VERKREEG



Ja, als de trein, trein
mij nu eens neemt, neemt
naar elk moment waar ik mij herboren
dan kan ik heel misschien
verwonderd om mij zien
dat wat ik voelde nooit echt verloren
wat ik verkreeg
en weggaf in geraakt
nimmer en nooit volmaakt
maar mij mag toebehoren
zolang mijn tijd in tijd verglijdt

Ik spel mijn namen zonder letterwaarde
tel alle kiezels die ik op mijn pad
loop door een park, ruik vochtigheid van aarde
op zoek naar mos waar ik mijn treden zacht

een merel fluit, de dag is weer begonnen
nog voor de wekker gaat ben ik eruit
ik overdenk de stilte elke stonde
zolang zij daar is en mij nauw omsluit

Ja, als de trein, trein
mij nu eens neemt, neemt
naar elk moment wat mij diep vervulde
dan kan ik heel misschien
bewuster om mij zien
dat wat ik voelde te veel verhulde

Ik mis mijn kansen al heb ik er vele
lach naar de mensen die mij tegemoet
bezig mijn tijd met dat wat ik kan delen
opdat wie goed doet immer goed ontmoet

de nacht valt in, de tijd om stil te zwijgen
het dekbed trek ik zachtjes om me heen
ik kan de schone slaap nog immer krijgen
vannacht heb ik het bed voor mij alleen.

Ja, als de trein, trein
mij nu eens neemt, neemt
naar elk moment waar ik mij herboren
dan kan ik heel misschien
verwonderd om mij zien
dat wat ik voelde nooit echt verloren
wat ik verkreeg
en weggaf in geraakt
nimmer en nooit volmaakt
maar mij mag toebehoren
in dromen waar de de tijd verglijdt.

© JELOU