Soms wil je
duidelijkheid.
Antwoorden
op vragen die je maar niet loslaten.
Vragen die
je doen malen en zich herhalen terwijl je voortdurend in de spiegel kijkt.
De spiegel
die jou weerkaatst, maar die geen antwoorden voorradig. Behalve dan dat je er
prima uitziet en menigeen zich afvraagt waar je je druk om maakt.
Je gaat
door met het leven van alledag.
Je gooit je
vragen aan de kant, gaat door met leven en wat de dagen je brengen, in de hoop
er ooit een antwoord uit te halen. Want zo gaat het leven.
En op een
dag ZIE je het opeens. Dan is het ANTWOORD daar!
Niet dat ik
zo van het ‘verlichtende’ ben (al schijn ik uitstraling te hebben), maar soms
komt dat zo in je schoot geworpen.
Soms zie ik
antwoorden, zomaar opeens.
Zomaar, in
een ander. Door een gesprek, een blik of iets gevoelsmatigs.
Of door de
natuur waarin ik me af en toe begeef.
En dan laat
ik het gewoon gebeuren. Op me afkomen wat er op me afkomt, en tijd bepaalt dan
wel wat er duidelijk moet worden.
Maar soms
is de nood zo hoog, het malen zo verwarrend, dat je meteen een handvat nodig
hebt, een sein, een teken dat je het goed doet of juist een ander pad moet
gaan.
De een gaat
bidden, de ander mediteren, of weer een ander neemt een borrel.
Uiteraard
is het meest aardse dat je je dan vervoegt bij een psychiater, maar gezien de hoogte
van het huidige ‘eigen risico’, ben ik daarvan teruggekomen.
In zo’n
geval raadpleeg ik eens per zoveel jaar een medium.
En dat
terwijl ik als nuchtere koe ben met beide hoeven op de grond sta.
Met Medium
bedoel ik hier trouwens niet een soort Sherry, mocht de lezer hieraan gaan
twijfelen. Ondanks het feit dat bekenden dit meteen in beeld hebben.
Een medium.
Echt waar.
Zo iemand
die boodschappen doorgeseind krijgt van hierboven. Van het hiernamaals.
En je wilt
het geloven of niet, maar ondanks de hoge gesprekskosten, ben je uiteindelijk
goedkoper uit dan het raadplegen van een psych per uur. Want in 1 uur krijg je
alle antwoorden waarnaar je op zoek bent.
Voor de
tweede keer sinds 7 jaar heb ik de kans gegrepen. Een mooi getal vond ik. Het
werd weer eens tijd.
En verdomd
als het niet waar is: het was confronterend en verbazingwekkend tegelijk!!
Geen
Jomanda-gedoe, maar doodgewoon een gesprek met een doorgeefluik van het
hiernamaals. Iemand waar ik een naam aan gaf en die meteen een beeld kreeg
doorgestuurd waarbij mijn mond open viel van verbazing!
Hoe kon zij
dat weten! En dat, terwijl ik niets gezegd had, alleen een naam genoemd.
Het beeld
dat zij schetste was te absurd voor woorden. Niks niet iets vaags, iets wat
iedereen kan verzinnen. Nee, een perfect beeld van wie diegene was zoals ik die
kende.
Ik loeide
van herkenning, hetgeen de ander wederom een zeer warm gevoel gaf en een
bevestiging dat het goede spoor gezamenlijk gedeeld werd.
Beelden die
uitgewisseld werden klopten als een bus, inzicht in relatie- dan wel liefdeszaken
waren verbijsterend, en de adviezen die ik kreeg waren aards en realistisch,
zoals een koe gras graast zoals het haar betaamt.
Hét
antwoord was daar, en de stappen duidelijk.
Zelfs een passe-partout
omheen mijn privé-leven werd duidelijk geschetst, en dat, terwijl ik nauwelijks
iets meegedeeld had. En dat is per definitie een unicum ;-)
Oké, het
kost je dan een goudmijntje aan telefoonkosten, maar met een nog niet
opgebruikt eigen risico blijft het altijd nog goedkoper dan de reguliere
hulpverlening.
En je hebt
waar voor je geld. Als je voelt dat het goed is, en je informatie krijgt
waarvan men niet kan weten.
Dat is dan
het persoonlijke bewijs.
Soms wil je
duidelijkheid.
En die
krijg je.
Eens per 7
jaar wil ik dat. Het is een symbolisch iets.
Het scheelt
zoeken naar het juiste pad, en vele frustraties en vraagtekens.
En het
klopt steeds als een bus.
(Arriva kan
jaloers zijn).
© JELOU
