ASSEPROESTER

Terwijl de torenklok

het middernachtuur slaat

mijn high-heel steken blijft

tussen de kasseien

jij nu voldaan aan slag

ren ik mij ongehakt

de FEBO tegemoet

mijn honger nét te groot

voor jouw misverlangen

al heb je geen idee

mijn fiets staat zeer privé

gestald en anoniem

hink ik mij een kroket

tussen nachtlivreien

mijn mond gretig gestemd

en jij spot ongeremd

de straten door naar mij

mijn schoenmaat ongekend

eender als zovelen

je Ipod zoekt vergeefs

terwijl mijn voeten sleets

doch dapper trappers rond

pompoenen ongezien

evenals jouw vleien

vanuit je glazen muil.

© JELOU

PODIUM DER WAANZIN

Hij maakt een podium van uitgewrongen zielen

hun ledematen dansend aan koorden van de kunst

de ogen hol en ledig vanachter een facade

waar pleisterwerk professie glimt

de rimpelloze glimlachzones duurzaam toebedeeld

zij tonen levensvreugd in gouden sarcofagen

de choreografie gelinkt aan hun rekbaarheid

passen afgemeten op de middellijn der leesten

de bronsgebruinde huiden strak

de passievolle silhouetten enkel schaduwschijn

hij zwelgt zich Mastermind in slecht gekozen codes

de kleuren onnavolgbaar verward met zwart en wit

doch zij verhopen ere en roem al naar belofte

de zweepslag voor perfect gareel

hun personages onbeduidend schril zonder contrast

zij zwoegen zich tendens voor een beroemd verpozen

het podium een toonkast met wat slecht etaleert

en achter de coulissen waant hij zich heer en meester

onwetend dat perfectie ooit

een zaalweerkaatsend eindapplaus zonder zielsberoering.

© JELOU

ALS IK GOD WAS

zou ik mij vervloeken

dat ik

verstoken van de tijd

me niet had voorbereid

op wat heden ten dage

zou ik me af gaan vragen

of ik

de juiste strategie

het doemdenken teniet

een beter beeld mijn boeken

auteurs zou ik benaderd

opdat

het tijdsbeeld aangepast

vraagtekens ingelast

bij waar men mij omkadert

zou ik hen verzoeken

die mij

omwille van mijn naam

onnodig strijd aangaan

mijn naam ernstig misbruiken

zichzelf een Hemel fnuikend

ofschoon

mijn woord anders bedoeld

maar slechts gehersenspoeld

zij Mij niet echt meer weten

de oorsprong reeds vergeten

waarin

mijn rol een samenhang

diversiteit omrand

door hoe men mij wil heten.

© JELOU

SCHRIJNEND TEKORT

Houten banken

hebben geen idee van wachttijd

zij vullen zich gestaag

met nummers voor het scorebord

het staat nog steeds 0-0

de beruchte deur

houdt ogen bij de les

elke beweging achter glas

zou misschien het startsein

voor zolang de voorraad strekt

iemand brengt kleding in

inname blijkt opgeschort

doch hongerige schapen

hebben recht van wolven en

bietsen of hun leven ervan af

de voedselkooi gaat open

numerologie een speerpunt

en onderwijl

vermaken armen zich met

de modernste I-pods

het is goed boeren

bij de hardst groeiende bank

van 2015

© JELOU

ZIJ GING HEM VOOR

de kamer vol aardetinten

bakerde hen warm omsloten

haar adem, haar trots

in koesterende kleuren

en hij, hij mocht deel daarvan

zacht licht verdeelde zich

over diverse hoeken

Oosterse invloeden verwerkt

in dat wat haar Walhalla

spaarzaam bijeen vergaard

Ze was benieuwd

zij kende zijn domein

waar luxe bronzen kranen

een prinselijk genoegen

de livingroom een danszaal haast

meubels zeer strak gestyled

verwonderd was zij toen geweest

maar kon zich prima vinden

in de verschillen tussen hen

want lief, zo lief had zij

slechts hem in al zijn kunnen

Hij keek verstard

in stilte nipte hij zijn glas

zij wilde even toosten

doch met gedecideerde stem

gaf hij te kennen dat het hem

plotsklaps aan tijd ontbrak

dat hij haar uitermate lief

maar beider inboedels bezien

een toekomst onwaarschijnlijk

zijn welzijn nooit echt matchen kon

met dat wat zij verwoonde.

© JELOU

MIJN ZUS GENAAMD

Ze zingt een opera

haar kamer een podium

waar wandelende takken

haar handen mak

ze jubelt octaven hoog

der mensheid schuw

eenmaal binnengetreden

blikken ogen wereldschuw

toonaarden schallen luid

ik ben gewoonweg niet

vragen exploderen

in hoog sopraangehalte

ik noem mijn naam en vraag

wat zij aan het doen

stoïcijns vangt zij mijn blik

in schijnbaar ongeroerd

ze zingt een opera

en ik sluit weer haar deur

onwetend wie zij is

onmachtig wat te doen

twintig jaar vooruit

ben ik mij pas gewis

dat wat ik mij aan schuld

totaal nihil qua waarde.

© JELOU

HET ZONDAGSKIND

Als kind droeg ik het liefst

hagelwitte sokjes

en schoentjes zwart gelakt

als het des zondags was

een roodfluwelen jurkje

met glimmend zilverband

en parelmoeren knoopjes

genaaid en precies pas

Geen spat ben ik veranderd

enkel de sokjes zwart

en soms, heel soms een jurkje

doch meest een broek die wars

van mode stoer gegoten

gecombineerd met dat

wat vrouwlijkheid omsloten

geschikt voor alledag

Het glimmend zilverband

de bijbel toevertrouwd

die in diverse talen

mijn boekenplank omvat

de parelmoeren knoopjes

een ware nostalgie

doch heimwee naar de zondag

heb ik nooit meer gehad

© JELOU

ONDERGRONDSE LIEFDE

Hij slaapt

zij tekent bloemen op zijn rug

ze reiken naar het plafond

haar ogen haast verstrikt

in veel te felle kleuren

hij droomt hen samen

in stiltes van zwijgen die

hem nooit lang genoeg

zijn mond prevelt geheimen

maar zij weet

hoe graag hij wil omvatten

de spoken die haar ziel

steeds verdonkeremanen

de onrust die verzwelgend

bij alles wat hij vraagt

zij leven ondergronds

het daglicht haar te zwaar

en hij, hij leerde zich verzoenen

door samen in haar schulp

de geblindeerde ramen

onevenwichtig donker.

© JELOU

VOORDRACHT LEEUWARDEN

EEN ANDERE WERELD

Vaak, zo vaak

droom ik mij een wereld

vervreemd van dat

waarin ik nu

mij alles onbekend

rondwarend en

op zoek naar wegen

gebouwen, mensen

die mij veilig

vraag ik mij naarstig af

waar ik beland

in welke tijd ik mij

begeef en wat te doen

en wijl ik rondkijk

mij verbaas over

hoe imposant de bouwsels

hangend in het niets

dan lucht, lucht

neem ik een trap

die mij naar boven

Dali-gelijk maar zo gewoon

hemelgewelven door

als ben ik thuis

maar toch vervreemd

geen angsten kennend

doch enkel overdonderd

doordat wat ik ooit dacht

bewaarheid zie

en net dán keer ik terug.

© JELOU

NEÊRLANDS HOOP

Hoor… ze spelen marsmuziek

staccato stemmen trommelen

bewoners uit hun holen

ik kier lamellen open

voetenwerk versnelt

vanachter gindse heuvels

nadert een invasie

fluoriserend geel knalt blauw

doorheen de tuinen

spurt voort en houdt weer halt

handen op de holsters

westernlaarzen denkbaar

dé voordeur antwoordt niet

mobilofoons bevestigen

dat hier geen indianen

rooksignalen evenmin

het corps verdwijnt in draf

aftitelingen

en paarden niet in beeld.

© JELOU