donderdag 30 juli 2015

NEANDERTHALER



Ze bestaan nog echt, Neanderthalers!
Onlangs kwam ik er nog eentje tegen achter de balie van een kringloopwinkel.
En iedereen maar beweren dat ze uitgestorven zijn, maar nee hoor! Ik heb er nog eentje ontdekt. En wat voor één!!
Ik zag het meteen aan zijn hoge voorhoofd en achterlijke houding.
Dat dit soort af zou moeten stammen van de apen is een grove belediging voor de apen en moeder natuur! Deze laatstgenoemde soort heeft tenminste een communicatief vermogen en dat zat er bij deze Neanderthaler niet echt in. Erger nog: dit wezen was zelfs niet in staat oogcontact te leggen. Alsof hij zo uit het oerwoud zijn hol uitgesleept was!
Had ik het Wereld Natuur Fonds maar ingeschakeld…..

Koop je als klant enkele pallets met de bedoeling er enthousiast en creatief een schutting van te bouwen, wordt er afgesproken dat het bezorgd kan worden en dat je z.s.m. gebeld wordt over de leverdatum, kun je wachten tot je wat pondjes lichter bent.
Dus neem je zelf het initiatief er achteraan te bellen.
Vriendelijk drapeer je je verhaal naar de andere kant van de lijn, doch al snel blijkt geen hond (laat staan een Neanderthaler) iets van een bezorging af te weten.
Als mens kun je daar begrip voor opbrengen en vooral in vakantietijd, dus doe je een voorstel om die dag langs te komen en samen uit te zoeken hoe het met de bezorging zit.

Naar de balie dus.
Een groot en breedborsterig wezen staat wijdbeens achter de toonbank. Het troont overal bovenuit, als ben ik een indringer op zijn territorium en wenst het mij spoedig weer vaarwel.
‘Dag meneer (ja, hoe spreek je zo iemand anders aan), ik heb net gebeld en u de situatie uitgelegd en ik kom nu met u bespreken wat er aan de hand is met de bezorging.’
Het kolos maakt zich nog breder en er valt een dreigende stilte. Dan plots verheft het zijn stem.

‘Bezorging? Waarvan? Wij bezorgen pas over een maand, tenzij het om een grote en dringende aankoop gaat.’
‘Nou, het zit zo. Ik heb dagen geleden pallets gekocht bij uw filiaal hier tegenover en die zouden bezorgd worden. Ik ben dus benieuwd wanneer dat staat te gebeuren, want ik zou er graag mee aan de slag willen, ziet u.’
‘En wat moest u betalen?’ Ik noem het bedrag.
‘Voor zo’n onbenullig lage prijs gaan we voorlopig niet bezorgen. We hebben wel meer te doen. Trouwens, gekochte spullen bij dat filiaal worden überhaupt niet bezorgd, want het is cash-and-carry.’

Cash-and-carry, overpeins ik, dat ken ik ergens van. Zo heette ooit een zaak hier in de stad, maar die bestaat allang niet meer. Daar kon je iets als onderpand ‘belenen’ en er geld voor krijgen. Ik snap het even niet.
‘Meneer, ik heb bij de aankoop geen informatie gekregen over het niet-bezorgen. Zowel uw collega als ik gingen er vanuit dat er bezorgd kon worden. Dus is dat afgesproken.’
‘Dan komt u over een week maar weer terug, want dat filiaal is maar eens per week open.’
‘Dat zal niet gaan. Ik zit dringend te wachten op mijn spullen. Het niet verstrekken van de juiste informatie is een fout van jullie kant, als klant kan ik dat niet zomaar weten.’
‘Mevrouwtje, ik zei u al eerder: we rijden niet voor zoiets onbenulligs.’

‘Dan wil ik graag ter plekke mijn geld terug’, zeg ik gedecideerd.
Doch de afstammeling der mensaap (mijn excuses voor de belediging dezer diersoort) buigt zich langzaam over de balie heen, snuift een keer luidruchtig, en grauwt mij toe dat elk filiaal een eigen stichting is en een eigen kassa heeft, en ik naar mijn geld kan fluiten. De kassa die hij bedient valt niet onder de financiële verantwoordelijkheid van een ander filiaal.

Ik moet het even tot me laten doordringen. Zoiets achterlijks heb ik nog nooit meegemaakt.
Normaliter bestonden er 2 filialen die onder dezelfde naam vielen. Of ik nu bij de een of bij het andere filiaal iets kocht, de bezorging verliep altijd via filiaal 1, het hoofdgebouw.
En nu opeens blijken het 3 verschillende stichtingen…..zonder dat de klant daar iets van weet.

‘Het boeit me niet hoe de oerwoudstructuur binnen uw kringlooporganisatie geregeld is’, antwoord ik narrig, ‘maar ik ga niet eerder weg dan dat ik mijn geld terug heb.’
Op dat moment verlaat ik de balie en neem een sight-seeing door het hele pand. Halverwege mijn pad zie ik enkele mensen aan het werk, waaronder dé verkoper van het andere filiaal.
Ik roep hem even apart en leg de situatie uit. Hij schrikt zich rot en voelt zich lullig.
Hij zegt dat het hele stichtingsverhaal onzin is, en na overleg met wat collega’s besluit hij uit eigen zak het door mij betaalde bedrag terug te betalen. Hij zal dat tzt wel weer terugvorderen van zijn baas.

Dankbaar neem ik het geld in ontvangst en begeef mij weer naar de entree om weg te gaan.
Voorbij de balie houd ik halt, loop even terug tot ik weer tegenover de Neanderthaler sta en bedank hem voor de klantenservice.
‘By the way’, vraag ik quasi onnozel, ‘eet u wel eens bananen??’
Het wezen kijkt mij hooghartig aan maar antwoordt niet. Ik draai me half om en roep: ‘dat dacht ik al. Niet meer doen.’

De Neanderthaler kijkt mij onnozel na. Tja, weet dat soort veel…….

© JELOU

dinsdag 28 juli 2015

STREETLIFE



Walking down the street
they’re chilling, killing time
in overloaded beats
sowing seeds to feed
the need, the creed
of rhythm beyond rhyme

No work, just being there
the street a place to be
to meet, to greet
the beat a common source
where hearts and thoughts
even abroad on board
same languages will share

‘Make up your mind en find
a dancing place, embrace
the grace, the phase
and let yourself behind’

What else would you do
when future has no chance
home just a narrow gate,
betrayed by hate
no faith, no shade
for hiding selfdefence

No money to fulfil
an educated way
just stay and weigh
each day an empty hole
to maul or crawl
but when the beat recalls
horizons will be built

‘Make up your mind and find
a dancing place, embrace
the grace, the phrase
and let yourself behind.’

Sowing seeds to feed
the need, the creed
of rhythm beyond rhyme.

© JELOU

zaterdag 25 juli 2015

WEET WAT JE EET



Zij schulpt randjes
daar waar deeg
nog aardig kneedbaar

soepelheid
in doen en denken
tot een doorbakken saam

en hij
hij zoekt de suikertjes
strooit ze behoedzaam uit
als beste smaakbepaler.

© JELOU

donderdag 23 juli 2015

PERSBERICHT TUBANTIA

ENSCHEDE - Een film maken zonder geld. Dit doen de filmmakers van de 'no-budgetfilm' Blauwbaard. In Enschede wordt een deel van de film opgenomen.
Camera-regisseuse Sabine Mostert kwam een paar jaar geleden op het idee voor deze film. ,,Ons doel is iets moois maken, omdat het leuk is”, vertelt Mostert. Het plan om er een no-budgetfilm van te maken komt van Irene Joostens. Beide ideeënmakers komen uit de provincie Groningen. In Enschede wordt dit weekend een scène gefilmd.
Sprookje
Het sprookje Blauwbaard speelt zich af in een middeleeuwse setting. Speciaal voor de filmopnames doen zij locaties aan in Groningen, Drenthe, Overijssel en Gelderland.

In Enschede schiet dit weekend de crew de jaarmarkt-scène. Volgens Mostert is deze opname de basis voor de film. „In Enschede vonden we een geschikte locatie, met de juiste vergunningen.” Vooralsnog maakt de organisatie deze bijzondere plek niet bekend.
Figuranten
De crew zoekt nog figuranten voor dit weekend. Iedereen kan mee doen. Omdat de organisatie middeleeuwse kostuums kan gebruiken vragen zij de belangstellenden om middeleeuwse kledij mee te nemen naar de opnames.

Vrijwilligers
De makers zijn voor een groot deel afhankelijk van vrijwillige bijdragen in natura. Thomas Joldertsma van Boels uit Enschede verzorgt dit weekend de sanitaire voorzieningen. Ook andere vrijwillige bijdragen zijn van harte welkom.
Aanmelden kan via managementnobudget@outlook.com. Vermeld in de mail naam, adres, leeftijd en telefoonnummer en kledingmaat. Na opgave neemt de organisatie telefonisch contact op met de figuranten. De laatste opnames vinden eind september plaats. Mostert hoopt dat zodra de film klaar is, deze gratis te zien is in de Nederlandse bioscopen.


Bron: Tubantia.nl

dinsdag 21 juli 2015

WANNEER HALT



Grenzen
kunnen mij voorbij
maar hefbomen
laat ik sluiten
in eigennaam

abrupt
wanneer corruptheid
zich vrij baan
het spel gewonnen
lijkt

maar ongeijkt
verliest men toon
laat ik hen waan
in vrij het spoor
treinen gemoet gekomen.

© JELOU



zaterdag 18 juli 2015

OHARA SHOSON (Japanese)


PARTICIPEREN



‘Hé, lang niet gezien! Hoe is het je??’
‘Uitstekend. Kon niet beter! Ik participeer me rot tegenwoordig!’
‘Jeetje, is dat iets nieuws? Ik ken dat niet….’
‘Mens, je moest eens weten.’
‘Nou, vertel. Je maakt me nieuwsgierig.’

‘’s Morgens participeer ik met mijn katten. Dan maak ik deel uit van hun voederritueel, anticipeer op een smakelijk genoegen hunnerzijds, en daarna neem ik de fiets om samen te participeren naar mijn werk. Echt waar, sinds in participeer, valt alles op zijn plek.’
‘Je meent het?! Hoe kom je daar zo aan?’
‘Ach, ik kreeg een participatiebaan aangeboden, en sindsdien heb ik het licht gezien.’
‘Het licht? Sorry hoor, maar dat klinkt aardig zweverig.’
‘Welnee joh! Denk mee! Participeren, oftewel deelnemen aan, oftewel samen-leven, oftewel ergens bijhoren, belangrijk zijn, nuttig zijn, het licht zijn in de duisternis van anderen!’

‘Ben je weer een of andere Ziener tegengekomen?’
‘Doe normaal mens. Natuurlijk niet. Je kent me toch? Daar ben ik van af.’
‘Maar het klinkt zo sekte-achtig….zo extreem bijzonder!’
‘En dat is het ook, laiverd. Het is een soort bewustwording van iets dat je al bewust doet, maar waarvan je het wezenlijke bestaan nog niet ontdekt had. Zoiets.’
‘Jeetje, dat klinkt niet normaal hoor…’

‘Ok, ik zal het je uitleggen.
Sinds mijn ontslag doe ik vrijwilligerswerk, werk me uit de naad (met genoegen trouwens), verdiep me in allerlei menselijke aangelegenheden, voel me verantwoordelijk voor de gang van zaken om me heen, zorg dat ik up-to-date blijf in deze maatschappij door sociale netwerken op te bouwen middels clubs en verenigingen, onderhoud mijn tuin zo goed mogelijk zodat de buren niks meer te zeiken hebben, en zeem zelfs mijn ramen eens per veertien dagen.’
‘En wat is daar zo bijzonder aan dan? Zoiets heet toch gewoon leven?’
‘Nee, dat lijkt wel zo, maar er zit een extra dimensie bij.’
‘Nou, leg uit, want ik snap er geen donder van…’

‘En daar zit em nou de clou. Je doét zoiets gewoon, maar bent je er niet echt bewúst van.
Ik dacht namelijk net als jij, maar toen het woord Participeren nationaal geïntegreerd werd en ik daarmee in zo’n betreffende baan, toen werd me pas duidelijk waar ik mee bezig was.’
‘Echt waar. Je zou het zelf eens moeten ervaren. Het maakt je een stuk lichter.’
‘Lichter? Nou, ik wil wel wat kilootjes kwijt!’

‘Nee, serieus nu. Ik zal even een concreet voorbeeld geven.
Zoals gewoonlijk laat ik de hond van de buren uit. Dat heb ik nou eenmaal aangeboden en ik vind dat geen probleem. Zoiets doé je dan gewoon.
Maar als je er bewust over nadenkt, dan doe je eigenlijk veel meer, je participeert eigenlijk geweldig: je levert een stuk naastenliefde, je wint het vertrouwen van de hond, je offert je eigen tijd op voor de buren, je krijgt automatisch meer lichaamsbeweging, je toont de maatschappij een deelbaarheid in het ‘samen’, je komt automatisch in een ‘honden-uitlaat-netwerk terecht, dat levert weer nieuwe FB-contacten op, en voor je het weet heb je weer een stukje wereld veroverd. Hoe vind je dat??? Zeg nou zelf. Sta jij daar zo bij stil?’

‘Ach mens, je bent niet goed bij je hoofd. Als ik daar zo bij stil zou moeten staan, dan participeer ik nog met elke scheet die ik laat. Met elke vloek die ik uit. Met elke stap die ik zet. Dan participeert een dooie zelfs nog met de maden.
Participeren…… m’n rug op! Alhoewel, doe toch maar niet, want voor ik het weet participeer ik met een doelgroep waar ik niet op zit te wachten.’

© JELOU

donderdag 16 juli 2015

ZO, WEGGEDOKEN.....



Zo, weggedoken in het gras
waar zon en wind het water
kabbelend voorbij,
zo denk ik mij
op wolken drijvend goud
heel stillekens weerom.

Dan tekent tijd doorheen het blauw
mij langgerekte jaren,
uitzichten op dat
wat ooit omvat,
mij schijnbaar eeuwen oud
zo ver en lang gelee.

Zie ik mezelf in hoe ik was
in immer golvend water,
eb en vloed langszij
als waar ik mij
een aangespoeld stuk hout
doorheen de tijd vermolmd.

Zo, weggedoken in het gras
het toen geen nu voor later.

© JELOU

maandag 13 juli 2015

TWEEDELING



Tuintjes liggen er weer netjes bij
gemaaid, gesnoeid, geveegd
grind kraakt wit en helder

Ergens in de velden
heeft hij zijn tas geleegd
oude dekens voor de nacht gespreid

Het raam siert zich prachtpralerig het groen
‘Arbeid macht frei’ ten toon
jaar na jaar hetzelfde

Hij tracht voor de elfde
een baan opdat wat loon
hem toekomst biedt, meer dan het plantsoen

Tuintjes liggen er weer netjes bij
doch hij wordt weggeveegd
tot waar het grind hem helder.

© JELOU

HET LAATSTE UUR



Jagers komen dichterbij. Ik verschuil mij tussen
maag en hartslag, stenen voor een kransuil.
Haast gebied een Fishermans, een hete adem om
weerstand aan de angst. De jacht klopt verder.

Raven vliegen mij te boven, schielijk als pijlen.
Ongeleid. Mijn schaduw krimpt zich kermend.
Zienderogen sluipen stemmen hardluidend, het
kaatst wanden vol met krakelée, doorleefd.

Mijn laatste wens heeft zilveren sloten. Ik ruik
kruitdamp met gesloten ogen. Kom maar, kom,
en maak mij prooi in weggedoken wildernis.

Gekrijs boort gaten in mijn huid. De hemel trilt
een wolkendek bijeen. Een zwarte brij vol raven
duikt omlaag. Mijn sleutel kan geborgen.

© JELOU





donderdag 9 juli 2015

BENOEM MIJ



Raad mij
in woord en klank
in ritme ongeweten

mijn voeten gaan
in maten ongemeten
verzekerd van
hetgeen soms ongewis

mijn ziel omsluit
wat onbeklemtoond daar
spaties nooit gemist

ik tors mij wit
in blanco gemarkeerd
als zou ik naamloos
ongeraden waar.

© JELOU



OMARMING


dinsdag 7 juli 2015

WERKELIJK IN VREEMD



Asimov, oh Asimov
Gij deed mij dromen
alvoor ik las

Blij verrast
uw letteren gelijk
aan werelden bij nacht
grenzen ver voorbij

Mensheid elders daar
waar Melkweg eeuwig lang
aard opnieuw bevolkt
bebouwd doch onvertolkt

Tronend in het hier
herken ik mij niet meer
als zou Dali versmolten
met oud de Griekse sfeer

en toch, ja toch
lijkt alles oh zo waar
zo werkelijk in vreemd.

© JELOU



vrijdag 3 juli 2015

BEELDENSTORM



Ik pluk de dag als nooit tevoor
laat dat gebeuren wat mijn pad,
mijn habitat spontaan doorkruist
terwijl ik onderweg

Ik absorbeer de dag voltijds
doch nacht werkt als een huiswerkklas
waar ik vergast door wie dan ook
iets met die wereld moet

Ik pluk de nacht als was het dag
doorleef de beelden mij langszij
en uitgebreid tast ik de clou
in uitgesproken taal

Ik stel een vraag, het resoneert
de echo kaatst mijn kamer door
geeft geen gehoor en ik ontwaak
mij weer een droom bewust.

© JELOU  


woensdag 1 juli 2015

TIJD BEPAALT



Een glimlach
vertolkt
jubelend de ziel

omwille wat bereikt
hoop en vertrouwen
beloond

kroost een weg vooruit
hoe kronkelig het pad
voorwaarts

en verder zal dat
in losgelaten
welke omweg ook

zij komen daar
waar zij hun plaats.

Onvoorwaardelijk.

© JELOU