TAALZIFTERIJ

Het wordt met de dag erger, de betutteling van de taal. En ik snap er geen hout van. Al mag biet hiervoor ook gebruikt worden, mits dit nog politiek verantwoord is.

Want rode biet oftewel rooie kroot, was eerdaags een scheldwoord.

Ik kan het weten want ik bloosde vroeger veel en dan riep menig klasgenoot ‘Hé, rooie kroot! Je vader is dood, je moeder is gestikt in de koffiedik!’

Daar ben ik aardig door getraumatiseerd. Maar niemand die erover repte. (en nee, geen rappen, al zou dat volgens mij dé oplossing zijn).

Dat ik er geen hout van begrijp ligt aan de voorkeursbehandeling die gegeven wordt aan de ‘slachtoffers’ die zich persoonlijk aangesproken en beledigd voelen.

Zo weet ik er ook nog honderden te noemen die echter niet op de shortlist terecht zijn gekomen.

Neem nu het woord ‘scheel’. Ik vind dat niet meer kunnen in deze tijd. Het geeft aan dat iemand een afwijking heeft aan de ogen. Oh sorry, daar ga ik al de fout in. Geen afwijking maar beperking. Alhoewel het woord beperking iets minderwaardigs schijnt te duiden, en dat is een belediging van de persoon in kwestie. Kan dus ook niet.

Wie kent niet de uitroep: ‘hé schele Mien, stop je kop in de wasmachien!’

Mijn voorstel is dan ook om het woord scheel te benoemen als ‘a-ritmisch ooggedrag.’

Maar als je verder kijkt naar de Nederlandse taal in het algemeen en de herkomst van dingen, dan moet de commissie van politieke correctheid eens naar de spreekwoorden en gezegdes kijken. Die liegen er niet om!

Neem nu de uitdrukking ‘hij heeft er een broertje dood aan’. Moordlustig gewoon! Alsof er in deze tijd niet genoeg doden vallen! Onacceptabel vind ik.

En wat te denken over ‘als het kalf verdronken is, dempt men de put’. Dat getuigt toch echt van discriminatie van boeren. Oh sorry, ik bedoel agrariërs. Als zouden die zo onoplettend zijn dat ze kalveren rustig over de deel laten huppelen, tot die de openstaande gierput inmieteren eer ze er erg in hebben. Alsof veehouders achterlijk zijn.

Als je het mij vraagt hangt er aan elk woord wel een geschiedenis of trauma.

Het woord ‘vriend’ bijvoorbeeld. Dat zou iets positiefs moeten betekenen. Oorspronkelijk wel. Maar bij bepaalde groeperingen in onze maatschappij moet je als man echt uitkijken als je als vriend wordt aangesproken. Dan is het niet te best en kun je een klap voor je kanis krijgen. Of erger nog. Zo van ‘hé vriend, wat heb ik gehoord…..BAF!’

Nu dacht ik als vervanging het woord Amigo aan te voeren, maar ook daar kleeft weer iets discriminerends aan. Amigo is een merk tas welke menig rolstoelgebruiker achterop zijn voertuig heeft hangen. Ook zoiets absurds. Alsof je, eenmaal invalidé, hiermee aan kunt tonen dat je van goede wille bent.

En of de duvel ermee speelt: gisteren kwam dit onderwerp bij mij thuis ter sprake toen er wat visite was, en, terwijl de tv nog aan stond, kwam er een aankondiging van een sprookje, genaamd ‘Sneeuwwitje en de zeven kleine mensen’.

Daar zakte mij de broek bijna spontaan van af, al zat ie door de kerstdagen reeds knap gespannen. Hoe ver gaat dit????!!

Met dwergen is niets loos. Het is een soort van ondermaatse groei. So what?! De hele filmindustrie is ervan vergeven in fantasy-films. Net als reuzen, trollen, enz.

Trouwens, over ondermaats gesproken, wat is erger: ondermaatse groei of ondermaats gedrag? (de ondermaatse vis uitgezonderd, want die wordt veelal weer teruggegooid in zijn thuiswater).

Betutteling van de taal. Een rariteit op zich. Men kan er een kabinet mee vullen.

Het begon echter al een kleine veertig jaar geleden. Toen ik nog een opleiding volgde m.b.t. zwakzinnigen (OEPS!). Daar leerde je als student dat er drie gradaties waren: debiel, imbeciel en idioot. OEI OEI!!!

Al snel daarna werden die benamingen afgekeurd. De reden staat mij niet meer bij, maar dat we die woorden als tiener gebruikten om een nogal neanderthalerig iemand mee aan te duiden, was een feit.

In deze tijd zouden we zo iemand benoemen als autist of nerd.

Maar de hernieuwde naam ervoor is ‘vlinderkind’, of liever nog ‘paradijsvogel’.

Ik zou zo zeggen: laat ze fladderen. Over een decennium is er weer een nieuwe focus.

Hopelijk een realistischer.

Maar des te meer iets verboden wordt, des te grager het wordt verwoord.

© JELOU 

ZO MAN ZO VROUW

Oh schat, wat staat die eyeliner jou onbederflijk mooi

Het geeft je blik wat oosterse accenten

Nog nooit zag ik jou zo waarachtig vrij nu jij ontkooid

de spiegel lonkt met nieuwe elementen.

Je tracht wat rouge en verduld, ik ben niet eens verbaasd

Het toont mij dát wat innerlijk verborgen

Ooit wijdden wij ons man- en vrouwzijn in een diep relaas

doch eensgezind delen wij alle zorgen.

Ik ben een vrouw die rationeel gezien een man kan zijn

al zal gevoel mijn evenwicht bewaken

Jij bent een man die qua emoties immer zeer verfijnd

doch met het ratio een keus zal maken

Dus schat, geef mij die eyeliner nou eindelijk eens door

dan kun jij als je wilt mijn lipstick lenen

Het scheerschuim delen wij al jaren sinds de haargroei voort

enkel het mes koop ik voor eigen benen.

© JELOU

SNELSCHAAK-AVOND

Ze hebben schik

al klinkt het woord

zwart-wit gespeeld belegen.

Schaakklokken klikken sneltreinhaast

adrenaline waardig

een plotse kuch toont zich misplaatst

mimiek onthult gestadig

dat hier het paard ietwat ontspoord.

Koortsachtig tracht een breindomein

zich meester van de dame

doch tegenstand blijkt sterk omlijnd

laat stilte zetten ramen

nog voor de klok zijn zet doorboort.

Plots schalt er ‘KUT’!!

Zo klinkt het woord

als men geen vrouw verkregen.

© JELOU

VOORLICHTINGSDOCU VOEDSELBANK

https://www.youtube.com/watch?v=uqEJHlQ8NPA

DE GROOTSTE FARCE: PASSEND ONDERWIJS

Je zult het maar hebben. Een jarenlange diagnose die niet klopt.
En middelbare scholen die het titeltje niet begrijpen en een plan van aanpak maken die niet van toepassing is. Zo blijkt.
Een huiswerkklasje na schooltijd waarin je leert structureren, een agenda leert beheren en zo een overzicht kunt houden.
Beneden alle peil, want dat kun je juist heel goed.

Je werd hoog ingeschaald in het basisonderwijs, omdat je alles ervaarde als herhaling.

Niet dat je leerde leren, maar enkel ingeschat werd door een CITO en de meetellende samenwerkingsprojecten binnen een groep .En niet te vergeten je analyserend vermogen.
Oké, je bent geen prater, maar áls je wat zegt snijdt het hout.
Absoluut Gymnasium dus.

Het eerste jaar ging redelijk. Het tweede was te zwaar. Motivatie verdween en slechte cijfers werden een feit. Hmmm….lastig.
Optie: een niveau lager. HAVO dus. Dat zou de druk verminderen en dit zou haalbaar zijn.
Op zoek dus naar een passende school.
En eindelijk gevonden, al bleek de klas met het juiste niveau vol.
Oké, dan nóg een stapje lager. En nog wel met intensieve begeleiding. Oftewel: een speciale klas.

Niet dat er die twee jaren daar begeleiding aanwezig was, maar toch: hoge cijfers werden behaald. Enkel de concentratie werd al snel minder door een te drukke klas en docenten die die geen verstand bleken van orde houden.
Achteraf gezien ook niet onlogisch, want in die tussentijd veranderde de school van ‘speciaal onderwijs’’ naar Montessori. De nog ietwat bekwaamde docenten werden al snel vervangen door andere.

Nieuwe optie: doorstromen binnen dezelfde school naar regulier onderwijs. Alhoewel op een andere locatie.
In eerste instantie onmogelijk, want zoiets gebeurde nooit binnen het schoolsysteem.
Maar na een lang gevecht werd een uitzondering gemaakt.
Je kon doorstromen en, met het inschakelen van een leerplichtambtenaar zou alles goedkomen. Geweldig!
Alleen liep je oude school zeker een leerjaar achter met het reguliere, maar daar zouden we nader over horen. Niente.

Dus wachten op berichten om kennis te maken met de nieuwe school.
Ook niente. Maar alles zou goedkomen.
Het nieuwe schooljaar starten met niks dan onzekerheid.
Je bent aanwezig op de dag dat boeken uitgedeeld worden, maar niemand kent je.
Je hebt een pakket gekozen waarvan je niet weet of het past, maar begeleiding daarin was er niet. Dus de boeken maar halen, al weet je al dat dit niet hét pakket is. Dus ook niet in welke klas je komt. Ze zullen het wel zien.
Een overdracht van de oude school is uitgebleven.

Je gaat naar de nieuwe school. Lessen kun je nauwelijks volgen, de helft begrijp je niet en je voelt je vreselijk afgaan. Je durft niet aan te geven dat je weinig begrijpt, al geef je wel aan in een gesprek met de betreffende mentor dat je je niet op je gemak voelt.
Hij is vertrouwd voor jou, en denkt dat het wel meevalt. Alles komt goed. Kwestie van wennen.

Maar uiteindelijk went niets. Erger nog: je neemt lesstof niet op, kunt huiswerk niet maken en alles wordt een grote brij aan ellendig-voelen en je nergens meer op kunnen concentreren.
En jij kunt niet onder woorden brengen hoe dat komt. Je snapt er zelf niets van.
Resultaat: depressie en niets meer willen.

Dan volgt een kreet om hulp. Je weet het niet meer.
En verduld: er kómt direct hulp. Reden: te groot verzuim, dus acuut geval.
Intensieve thuishulp wordt geboden, met als advies: school even laten voor wat het is, en meteen sleutelen aan het eigen ik. Met als start een nieuwe diagnostiek uitvoeren.
En het resultaat komt er. Doch een heel ander plaatje dan gedacht.
Waar Gymnasium te hoog gegrepen.
Maar de thuishelper blijkt positief en herkent je problematiek.

Dus school wordt benaderd. Gesprekken gevoerd voor een Plan van Aanpak.
Dit blijkt op school onmogelijk. De enige optie blijkt iets individueels, al moet de concrete uitvoering nog besproken worden.
Je kunt voorlopig niet meer op je nieuwe school terecht door je grote achterstand. Verzuim lijkt de reden, echter vergeet men de achterstand die je al had toen je je aangemeld had.
Dat blijft in de doofpot.

Wat er overblijft is een ‘voorstel’ om elders individueel les te krijgen met daarnaast hulpverlening (God moge weten wat).
Het is een VOORSTEL, maar meteen wordt door de school aangegeven dat, als je weer op ‘niveau’ bent, en je terug mocht willen keren, je nooit meer verzuim mag hebben.
Dit alleen al legt zo’n grote druk op alles dat je niets meer ziet zitten.

En nu wacht je op het uitvoerige verslag van de school middels de thuishulpverlener.
Die meteen ook voor het laatst is, al begreep die jou helemaal.
De hulp wordt nu geboden bij de instantie zelf, maar niet zo intensief als je zou willen.
Er blijkt nogal een verschil in communicatie tussen thuishulpverlener en hoofdbehandelaar binnen de instantie, waar je nu onder valt.
En alles begint van voor af aan.
Het vragenvuur vandaag was een herhaling van wat er thuis ook al gedaan was.
Maar jij moet wél vóór de vakantie beslissen of je het eens bent met het voorstel om (weer) elders onderwijs te gaan volgen, samengaand met een wekelijks bezoekje aan de hulpinstelling.

Maar eigenlijk weet je het niet meer.
Behalve één ding: je wilt niet opnieuw verkassen. En zeker geen individueel onderwijs volgen, omdat je dan klasgenoten mist. Eenzaam ben je inmiddels al.

© JELOU

KINDEREN KUNNEN WIJZER

Hij telt hoge scores

op het raamwerk

binnen in zijn hoofd

stelt eisen samen

waarmee hun toekomst

absoluut gewaarborgd

daar waar hij gefaald

zo hij denkt, zo het hoort.

Doch zij, zij weten

hun paden geplaveid

naar dat wat hún vermogen

het eigen inzicht

binnen in hun hoofd

de allerhoogste score

die maar kan behaald

zo zij doen, zo hij zucht.

© JELOU

TIA MARIA

Wij verbuigen wachttijd naar kruiswoordpuzzelstilte.
Maar niet voor lang.
De gang trekt sporen vol met twijfelvoeten, en ergens tussendoor ontwaken
wij uit synoniemen. Een manspersoon schrijdt binnen. Wij herkennen ons.
Hoogbegaafdheid siert zijn zinnen en eenmaal aangeschoven dekt het onze
tafel. Twintig jaar geschiedenis wordt uitgespreid, precieze data waaraan mijn naam gekoppeld, worden gesorteerd, en gebeurtenissen exact beschreven.
Mijn brein meldt zich onwetend. Een hersenscan zou niet verkeerd, doch wachttijd
geldt enkel mijn moeder.

De bekende serveert humor. Lachsalvo’s kaatsen de gang.
Kalknagelsandalen hebben oren. Verveeld schuift een rollator binnen.
Een zakenman haalt gram om ons ongeoorloofd lachen. Daar is geen reden voor.
Hij stalt zich naast de tafel, oreert zich heer en meester en onderricht ons in de
leer hoe dubbeltjes zich kwartjes.
Hoe je gewiekst belasting tilt, daags op je hoede voor je geld, en dat er veel aftrekbaar.
Hoe rijk je kunt als je erg slim, dat geld enkel gelukkig.

Gejammer kwijlt zich richting kin. Ik geef een hint tot vegen.
Hij heeft nog alles op een rij, enkel zijn hagenpreken, missen soms net het synoniem
wat wij evenzo zochten. ’t Is maar waar je je druk om maakt.
Zijn leven wordt een drama want zijn camperonderhoud stagneert. Hij kan even geen ladder op. En dan de tuin, die strak gemaaid, waar straks weer bobbels zichtbaar.
Hij is de man des huizes, perfect en strak is hem gewoon.
Doch godzijdank heeft hij een kluis, gevuld voor als zijn oude dag.
Ik dank hem voor die aanwijzing (nu slechts nog zijn adres).

Ik wijs hem op het feit dat hij hier een rollator heeft. En ook nog geheel gratis.
Zijn brein hongert naar geld. Het zou een goede optie zijn. Hij zou een stempel kopen
met daarop ‘gezien’, zoals ook de belasting doet. Dan kan hij ze verhuren.
Hij lacht zijn tanden bloot, en predikt rijkdom zonder eind, tot ik hem vriendelijk sommeer
ons even rust te gunnen.

Ook de bekende gaat. Hij mag als eerste door de scan, maar moet nog even grappen.
Hij zegt dat hij is afgekeurd, ik vraag hem snel waarop. Zijn antwoord luidt al lachend:
‘k ben manisch positief.’

Ik kijk mijn moeder aan. We slaken elk een zucht.
Hoe zou die preker zijn zonder een CVA…..
We willen het niet weten.
Geef ons maar een Tia Maria.

© JELOU

ANDERS DAN ANDERS

Zij zwijgt in vetgedrukte zinnen

doch ik, ik lees ze ongehoord

zie woorden in de kiem gesmoord

daar zij niet weet waar te beginnen

De uitroeptekens daargelaten

ken ik haar taal door stilte heen

tel ik haar blikken één voor één

te diep  soms om doorheen te waden

Zij oogt in stilte zekerheden

men acht haar hoog in zuiver zijn

zij neemt het vers als het refrein

waarmee een ander zich doet kleden

Doch niemand kent haar ware zwijgen

waarvan zij zich niet kan ontdoen

en ik ontcijfer, nacht of noen

het kengetal dat haar onteigent.

© JELOU

DEBBY PINTO fotografie (III)

Ik heb gepoogd

ze één voor één te tellen

je allerdiepste lagen,

zo kwetsbaar blootgelegd

waar glooiïngen je levensloop

in kleurentijd verankerd.

Maar elke keer opnieuw

kijk ik met andere ogen

waan ik mij schijngeheimen

eerder nooit ontdekt.

Het is de zoete inval

waar licht met donker speelt

schaduwen jouw beeld

mij steeds weer  tot verwondering

je allerdiepste lagen

zo mooi ontelbaar anders.

© JELOU

DEBBY PINTO fotografie (II)

Als ik der dagen oud,

mijn woorden haast versleten

laat mij dan gaan

naar daar

daar waar de wind zich fluistert

in bladerdekgeruis

koelte doorheen het raam

mijn oude slapen streelt

als nacht zich wacht

en om mij heen

zal stilte adem wasemen,

de bergen zacht bekleden

met nevel, echovrij

opdat ik langzaam één

met wat mij heeft omgeven

mijn stede slechts een doosje

waarin ik mij bewaar.

© JELOU

DEBBY PINTO fotografie (I)

Hoe klein ik mij weet

jouw immense grootsheid

opdoemend door raampjes

wanneer ik jou langszij

de kronkelweg zich slingert

omheen jouw ruige torso

ik mij vooruit wil branden

tot waar het uitzicht lonkt.

Hoe klein ik mij weet

nieuwsgierig als een kind

naar wat er achter jou

tevoorschijn zal komen

bij elke bocht halsreikend

mijn neus tegen de ruit

als zouden kilometers

nog enkel meters zijn.

Zó klein als ik mij weet.

© JELOU

HERFST

VOOR WIE WETEN WIL

Soms lengen dagen zich in onbegrepen zinnen

ijveren wijzers van de klok zich voort

de mens immer gefocust om van tijd te winnen

als pint de tijd zich vast aan dat wat hoort

doch zij die onbegrepen zinnen willen weten

keren de klok om helder te verstaan

vergaren wijsheid door weerom te gaan

naar stiltes van de tijd die zij alhaast vergeten.

© JELOU

TOT VERS GEPERST

Hij vroeg haar hem tot sierlijk vers te maken

Zo schoof zij hem gestaag onder elkaar

de armen hier, de romp en benen daar

al naar gelang hoe groot de ledematen

Zijn leest en bekken pasten weliswaar

dezelfde regel, maar het hoofd inzake

zou verderop in diskrediet geraken

daar het met romp en nek nimmer geschaard

Doch zij, kunstzinnig evenals halsstarrig

vond dat zijn toon aardig geëvenaard

dit vers het meest ultieme en zeer passend

de rangorde van ’t lijf misschien verrassend

maar eerlijkheid getrouw het beeld vergaard

gelijk aan hem: vol sier doch meestal warrig.

© JELOU

ZOMERGASTEN

Vakantietijd. De camper staat te ronken.

Een laatste check of alles goed op slot.

De katten zorgzaam bij ’t pension gedropt

waar kilo’s aandacht liefdevol geschonken.

We reizen naar de bergen die ons lonken.

Kamperen aan een meer. Maken een tocht

vol kilometers wandelzweet, tot vocht

de bilnaad seint dat tijd allengs geslonken.

De camper pruttelt huiswaarts en voldaan

betreden wij ons stulpje. Maar och heden!

Een vreselijke meur walgt ons plots aan!

Herkenning doet ons haast tesaam verbleken.

Een zomergast heeft hier vrij rondgesjeken!

Had ik het kattenluik maar dichtgedaan…

© JELOU

WENSGEDACHTE

Wel Godvergeme, denk ik soms.

Had God mij ietwat later kunnen doen geboren

was ik in trek zonder mijn elastiek verloren

bij hen die tien jaar jonger had gejongd.

Ik doe niet onder -wat ik weet-

aan iemand met een jeugdig en zeer speels vermogen

daar mijne levenslust zich immer voelt bewogen

door dát, wat energiek en humor heet.

Maar desondanks maak ik de fout

mijzelf te wensen wat ik nooit zou kunnen wezen

al zou een toverstaf mij jeugdig kunnen frezen

ik ben en blijf een mens, mijn dagen oud.

Wel Godvergeme, denk ik soms.

© JELOU

HEARTBEATING STONES

I’m wandering crossroads with gravel

to gather our heartbeating stones

as there were no yesterdays ending

just coloured todays to be shown

Your laughter longlasting and cosy

no matter the weather. Your mood

a catchy one, making me nosy

how come your closeby felt so good.

When time, we were made up for walking

the bright air outside to inhale

enjoying ourselves endless talking

your humour my strenght not to fail.

The touch of our souls so tremendous

that words not be found to explain

that silence, how deep and extensive

confused us. We drowned love in pain.

We’re living our lifes seperated

amongst lovely people we know

but sometimes I seek delicated

for heartbeating stones you to show.

© JELOU

ZO JIJ MIJN KIND ZO MIJMER IK

Zou jij je plots aan mij voorbij

herkenbaar als geen ander

zo zou mijn tong bevroren

van woorden nimmer weet

mijn ogen enkel starend

naar wat bekend vervreemd

Ik zou je willen roepen

schreeuwen dat ík het ben

opdat jij onverhoopt verrast

mijn blikken tegemoet

als schakelt tijd hiaten

om naar een ander spoor

wij slechts enkel beseffen

dat weerzien heimwee stelpt

Doch jarenlange afstand maakt

dat paden té ver scheiden.

© JELOU

SPREEUWGESCHREEUW

JIJ MAN MET HOED

Dat ik je nog nooit ontmoet

maar net als in de film

jouw beeld mij vaak voorbij

een zinnenspeler

die vuur aan schenen,

een tongriem vol oogst

waar menigeen van plukt

Zo ik, de stille lezer,

die in’t geniep satire drinkt

directheid slurpt

uit jouw geslepen glazen

de spaties grijnzend machtig,

mijn boekenkast jou wetend

als één der 1000 schonen.

XX JELOU

HOE STAND VERZANDT

Mijn tante leefde rijkelijk ‘op stand’.

Haar imperium was net zo imposant als haar soortelijke massa.

Een leest bezat zij enkel voor haar schoenen.

Ze droeg corsetten met een meerwaarde van zeker honderd liposucties.

Sindsdien zijn vele soorten baleinwalvissen uitgestorven.

Mijn oom evenzo.

Het insnoeren der veters werd hem plotseling te machtig.

Met zijn tachtig jaren gleed hij uit op de badrand.

Dé inrijgplek waar zij hem ’s ochtends commandeerde.

Haar scheelde dat gerochel en dozijnen merksigaren.

Sindsdien leidde mijn nicht het rijk der oud-lipiden.

Zij reeg en strikte, wurgde mijn tante haast baleinenstrak.

Zij zag haar toekomst een imperium vol aanzien.

Haar ega evenzo.

Doch plots kwam daar de dag der waarheid aangeslopen.

Mijn tante bleek zich rijkelijk ver van ’t gezond verstand.

Een opname noodzakelijk met onbekende servicekosten.

Zij moest haar ‘stand’ verplicht verzaken.

Nu hangt zij zich een luie stoel, ontveterd en volumevrij..

© JELOU

DÁT

Dat ik je ziel ontbloten wil

ontcijferen

in staartdelingen ouderwets

gevoel achter de komma

het daglicht niet hoeft velen

restwaardes evenredig zijn

aan heimelijke houdbaarheden

Dat ik je diepste asem vang

ontwapenend

doorheen mijn netten dichtgemaasd

opdat jij mij vertrouwend

ontschubd jezelf durft weten

mijn naaktheid evenredig is

aan ondergrondse kwetsbaarheden

in staartdelingen ouderwets.

© JELOU

JOUW MORNING-AFTER-GEUR

Half ontwakend uit een nesteldrang

van omslaan, doorhalen en nog wat

zoek ik naar welke benen wie

zal ik, mijn ogen blind gewaand

mijn tastzin ongevoelig

jou immer raden

op onvoorziene dekbedovertrekpatronen.

Één wenteling van mij naar rechts

verraadt jouw slaapstand

geheel afhankelijk welke proportie

mijn reukorgaan het meest nabij

gerekend op de schaal van Richter

Zo raad ik Axe in zwijmelsluimer

jouw borstkas breed

een welkom wakker voor mijn feromonen

en metterdaad

lengt ondergronds zich wakker dier

een potpourri aan nachtgedachten

waarvan jij nimmer weet

doch dekbedovertrekpatronen

vertolken elke welving keer of keer.

© JELOU

LANGS DE RAILS

Als dagen als een zwaar beladen trein

de week voorbij kaboemt, ik slechts kan zwaaien,

zo tracht ik mij een rustig spoor te paaien

waar treincoupé’s nog lang het zicht aan zij

opdat bewegingen achter de ramen

volop geregistreerd. Mijn krimpend brein

zich achteraf voldoende ingeseind,

en wetend wat voorbij of ras nog gaande.

Maar mocht het spoor ontegenzeg’lijk slecht,

vertragingen de orde van de dag,

de aankomsttijd per trein niet te voorspellen

zo zal ik mij een pauze vergezellen

die enkel tijd besteedt aan wat vermag,

daar rust nooit roest wanneer zij levensecht.

© JELOU

KOMT ALLEN TESAMEN

Een onsje God over de vloer is niet verkeerd,

dat kan de huiselijke sfeer niet deren.

Een beetje God in huis doet respecteren

wie of wij zijn, al oogt de inboedel verweerd.

En zij, godvruchtig, zullen warm geïntegreerd,

gelijk een ander die ons komt passeren.

Zij zijn voor ons niet anders, paraferen

hun overtuiging daar waar slechts hún atmosfeer.

Doch wanneer onsjes God zich Jezus blaten,

Maria of Mohammed zwaar gereclameerd,

zo zal ik hen de huisvloer doen verlaten.

Een onsje God over de vloer is niet verkeerd,

het laaft de ziel zolang het hart ten bate,

doch strijd om Waarheid wordt onmiddellijk geweerd.

© JELOU

DE ZONDAGSPARADE

Het is alweer lang geleden dat ik er kwam. Ik reed er langs met de bus, de Jeruzalemkerk in de W.A. Scholtenstraat en ter plekke gingen mijn gedachten terug naar de tijd waarin we als zedige famielje des zondags onze intrede deden. 

Alhoewel intrede niet het juiste woord was, eerder een optocht van bonte kerktoeristen.

Het ritueel begon al thuis. De kindekens, waaronder mijzelf, werden keurig uitgedost, het was immers zondag en dat was een feestdag.
Mijn ouders waren creatief zeer onderlegd. Mijn moeder naaide zich de dagen door een nekhernia om de kinderschaar te voorzien van de schattigste jurkjes, broekpakken, bloesjes en weet ik wat nog meer, en het zou mijn vader niet zijn of hij had wel weer ergens een faillissementspartij kleding of anderszins op weten te scharrelen voor zijn kroost. Als directeur en hoofd van het gezin moest hij er toch voor zorgdragen dat we er op en top bijliepen, en op de kleintjes werd goed gelet.

Waar de goeie man het vandaan haalde, Joost mag het weten, maar ook deze keer werden we (als gezusterlijke vierling) in bijna identieke outfit gestoken. Of het nou gifgroen gebreide broekpakken waren, geruite bloesjes of truien van zelfgesponnen wol van Tollema’s schapen, ze waren uniform, op een enkel gestreept zakje of anderskleurige knopen na.
En als slagroom op de taart kregen we alle vier een identiek colbert met gouden scheepsknopen, let wel, elk in een aparte opvallende kleur. Om het geheel af te maken kregen we als extraatje ieder een eigen psalmboek, tevens uniform maar wel in de kleur van betreffende colbert.

De familie was er klaar voor, en in optocht begaven we ons naar de knalgele familie Simca die ons gerieflijk en knus opeen te kerke zou gaan brengen. Maar voordat de ganse colonne in de 02-AL-04 gepropt werd moest nog gecheckt worden of DE knalgele autotas present was. Het bleek een waardevolle tas met autopapieren, want om beurten werd een van ons verkozen deze tot zich te nemen en met hart en ziel te bewaken.

Door al deze bijzondere rituelen vervloog de tijd razendsnel en kwamen we, zoals elke zondag, te laat op de plaats van bestemming aan. Dan was het HUP allemaal den auto uit, opstellen in een rij op den stoep, vader draaide de kanarie op slot, en last but not least kwam de eindcheck van de beruchte gele zondagstas. En daarmee kon de parade zijn start maken naar de kerkdeuren.

Het kerkorgel speelde de pijpen uit het houtsnijwerk, de gemeente zat doodstil samengepakt in de houten kerkbanken, zowel boven als beneden in vol ornaat, en terwijl de ouderlingen en diakenen uit de nissen tevoorschijn kwamen om hun plaats in te nemen naast de almachtige preekstoel op de daarvoor bestemde ingebouwde VIP-banken, kwamen wij in colonne binnengemarcheerd, vader (kolossaal als hij was) voorop en zijn gevolg er achteraan.

Normaliter zou een laatkomer de eerste de beste zitplaats inschieten, maar vader zou vader niet zijn of hij betrad (de gele tas opvallend aan de arm) met ferme pas het kerkepad wat dwars door de kerk voerde tot vlak voor de almachtige preekstoel, alwaar een rij luxe stoelen stond geparkeerd, bestemd voor speciale gelegenheden. En terwijl de goegemeente deze attractie aandachtig volgde en wij een gesettled onderkomen zochten, was de goedheilige zondagspreker reeds gearriveerd en beklom statig de preektroon.

Bovengekomen bleef de dominee enige tijd roerloos doch eerbiedig staan, zodat wij de gelegenheid kregen neer te dalen op de luxe lederen zittingen waar vader zijn benen niet in een hoek van 180 graden hoefde te proppen maar ze rustig languit kon strekken.
Nu was het enkel nog een kwestie van checken of een ieder zijn half rolletje King en half rolletje drop bij zich had, en zo kon de dienst des woords beginnen.
En God zegende en behoedde.

© JELOU

VANDAAG HEB IK JE JAS GEHARST

Ik vond hem in de kelderkast,

zo’n harige konijnenvacht

met her en der een ooglid

vergaan en onherkenbaar haast

door de Myxomatose.

Maar na wat meters waxgescheur

bleken verminkte ogen

knoopsgaten van jouw winterjas

die jij al eeuwen kwijt

de wildgroei geen konijnenvacht

en al die kale plekken

een niet-verkozen luierplaats,

daar katten zeer kieskeurig

in waar zij sporen laten.

© JELOU

DE MUGGENZIFTER

Hij heeft een zeer bizarre interesse:

hij praktiseert in muggenzifterij.

Daags zoekt hij naar de kleinste in de rij

opdat genoegdoening hem weet te lessen.

Op muggen vitten, schiften, staat hem vrij

ofschoon de olifant zoiets een geste

van grootheidswaanzin vindt. Te langen leste

wordt zijne soort geoormerkt als een mijt.

Tot nu toe niets bizars zoals het lijkt.

Maar eenmaal in de ‘flow’ voor echt het beste,

verwordt dit al tot mierenneukerij.

Hoe hij dit klaarspeelt, laat de case mij resten.

Verbeelding op dit front brengt slechts het slechtste

in mij naar boven en mijn schrijverij.

© JELOU

HALLO LIEF, WE ZIJN NOG NIET DOOD

Sinds nesteldrang

je gehoorgang overwoekert

vang ik windeieren

in nachtelijke kluchten.

Zou het de sponde zijn

die botontkalking knerpt

op eikenhouten bedding

gravures in haar flanken

zo stoffig uitgesleten

als wij ons heupvol oud?

Misschien is het de maan

die mijn gedegen stonden

enkel nog weet te blussen

middels jouw slaapapneu

als zou de tijd verjaard

waarin wij ons langszij

het nacht’lijk water waanden

waar fluisterriet

dekbedgeheimen deelde

in onontgonnen rimpelhuid.

© JELOU

TEGENDRAADS

LIEFDESVERS