zaterdag 27 februari 2016

APPELMOES DOET LEVEN



Hij schuifelt kaki-kleurig binnen
-broek en pet keurig gematcht-
naar daar waar hij zijn vaste stek
belegert met zijn rituelen

Die ene tafel in het midden
waar uitzicht uiterst cruciaal
de afstand naar de bar vocaal
voor hem nog goed te overstemmen
tijdens het daag’lijks avondmaal

Het inparkeren kan beginnen
en de rollator strak langszij
weet hij zijn tafel koninkrijk
zijn glaasje water in de aantocht
zijn rituelen fijn verbreid

Na binnensmondse mompelzinnen
volgt snel zijn vraag naar ’t daags gerecht
maakt het niet uit of ’t kip of specht
met broccoli of sperziebonen
mits appelmoes erbij gezet

en elke dag komt hij weer binnen
wordt hij begroet en opgewekt
loopt hij weer naar zijn vaste plek
want wat bekend laat zich beminnen.

© JELOU


zondag 21 februari 2016

ER WAS EENS



Heel af en toe
sla ik het Perzisch kleed terug
opdat de tafel mij
even terug in tijd
ondanks zijn zwaar bekraste rug

jouw schildering weer daar
mijn liefdesdicht geschaard
in gouden pennenstreken

Heel af en toe
kijk ik of alles nog beklijft
opdat tijd jouw penseel
en streken één geheel
mijn kleed afbladdering vermijdt

jouw schildering een mythe
van lang vergaan genieten
maar ooit ‘er was eens’ waar.

© JELOU

TUSSENTIJDSE LIPPEN



De trein vertrekt gestaag
Ik moffel onze afscheidskussen
boud in mijn schoudertas
jij en ik en zo gelaagd daartussen
dat onweerstaanbaar glas

De rails kaboemt mijn oor
hoe traag vervagen onze lippen
in ijzerhoudend staal
waar afstand heimwee, naarmate ritme
en seinpalen kabaal

Elk tussentijds perron
begluur ik hen die afscheid nemen
wijl in mijn schoudertas
doorzoek naar kussen, jou, mij flemend
hoe roestig jij ook was.

© JELOU

zaterdag 20 februari 2016

DE TORENKLOK SLAAT NACHTBLIND



Schobbejakken jagen na wat kirt en lipstick koert
Ze brallen opgeboerd hun huig
maar loslopende duifjes strijken enkel eigen veren.

Een Gucci-tas verzuimt naar waarheid
echtheid te bekennen:
verbannen hangt zij pinpasloos wat later in een steeg,
de kans op kruisbestuiving groter dan welke droom.

Elders klinken hakken klakkend, groepsgewijs gepaard,
het geel plaveisel opwaarts in een zeer gegoede state
Etiquette tornt niet aan een naadje dure kousen, mits
een laddertje incognito plezant een hoogstaand feit.
Men denkt niet in geslachten.

Hij weet zich weer paraat
Zijn kolenschoppen wroeten zich een zeer exquise toeven
in bakken langs de straat, de goten van de stegen waar
het donker goud laat blinken.
Nachtblindheid is zijn tijd.

© JELOU

woensdag 17 februari 2016

DE AANGEDANE MENTOR



Wend je maar tot mij
zei hij
zijnde zeer onbaatzuchtig
en zij, gevoed godvruchtig
uitte zich bevrijd

en vanaf die tijd
sprak hij
haar telkenmaal hartluchtig
zijn woorden haast ontuchtig
de deugd’lijkheid voorbij

antwoord maar naar mij
zei zij
via de mail, da’s handig
en zij, gevoed verstandig
bewaarde het op rij

tot de dag dat hij
vol nijd
zich plots liet overmannen
zijn functie weg, verbannen
de boeien zijn respijt.

© JELOU

dinsdag 16 februari 2016

DE GRENS VOORBIJ

Zie hem de paden
knisperend van schelpenzand

hij schrikt niet meer
van netelbrand
en ongewis begroeisel


had de hond hem niet geleerd
dat kwispelen gewoonterecht
zo zou hij nu nog straf
tegelpatronen tellen


zelfs gras kan hem bekoren
het kleingevleugeld wild
intens en zwaar vervloekend


doch zoekend naar dat ene
wat men ‘klavertje vier’.


© JELOU

donderdag 11 februari 2016

EEN GREEP TE VER



Ik tracht je strak bijeen
veiligheidsspelden daar
te over zo zij nodig

de naden op elkaar
de dag beter gestroomlijnd
opdat flarden waanzin geen
belendende percelen

doch wie getuigt zich schaap:
mijn eigen jas in toom
door zomen vast te lijmen

als zou een ijzerpin
een wervelstorm bestendig
gedachtekronkels ijkbaar
wijl ik mij flodders waad.

© JELOU

vrijdag 5 februari 2016

IJDELE HUISVLIJT



Trots strijkt zij haar veren glad
plooien goed geëffend
rouge op haar wangen waagt
een poging tot vers lachen
ze krijgt haar lippen mee

Morgen staat de afzuigplek
gepland in haar agenda
het moet in deeltijd, het geheel
zal separaat naar breedtegraad
vakkundig uitgemolken

Zij vraagt zich enkel nog af
of haar boezemvrienden
zich in mate niet beperkt,
afstand verhoudingsgewijs
misschien net iets te ver

Minstens tien jaar jonger zijn
kost dan een paar maanden
maar het lijf weer up-to-date
geeft de dag net iets meer swung
dan vleeskleurige kousen.

© JELOU

woensdag 3 februari 2016

HET BOS MET DUIZEND BOMEN



Als ik verhaal van ginds het bos
vol heimweemos en paddenkringen,
waar zingen mij gelijkgestemd
met diepgeurende naaldboomreuzen

echo’s het varenblad doen kirren,
ritme mijn gehoorgang streelt
als deelt de wind mijn luistermaat

zo zou ik elk segment van daar
fervent beschreven, doch het woord
schiet ongehoord klemtonen mis
de dis zintuig’lijk weggekeuveld

geuren en smaak enkel te printen
in tinten van aanwezigheid
waar passie prijkt, men haar verstaat.

© JELOU