ONVERSTAANBAARHEID

Vraag mij hoe ruim mijn geest

en ik schenk u woorden

als Navelstreng en Zelfvervreemding

U zult ze niet verstaan

de overeenkomst even onnavolgbaar

als ik mijn nachtgedachten:

ze reiken verder dan het hier

ongrijpbaar haast voor woorden

onaards en toch zo werelds weer

Enkel de spraak zullen wij eender

net als het handelen zoals het hoort

vorm steeds gelijk aan wat geleerd

en ik zal immer u bij naam

de dagwoorden in mijn bezit

als was ik nooit een vreemde.

© JELOU

TUINSCHATTEN

Stil verscholen in het groen

vind ik kindernostalgie

in blote dooie barbies

verdronken in een regenton

of elders overwoekerd door

verstikkend boeren fluitekruid

de lipsticklook verdwenen

Een flard vitrage wappert nog

aan oude schommelpalen

patronen schaduwend de muur

het Perzisch kleed vol speelvertier

begrast door boskabouters

geen plek meer voor een zomerzucht

vol kinderslaapgegiechel

Het heksenbos slechts een fantoom

doch op één enkel elfje na

die steevast pinnig in de grond

het schepje kan getuigen

het ligt nog immer groen als gif

als waker naast de paddenkuil

ooit noemer zandbak waardig.

© JELOU

VRIJHEID VERDEELD

Vraag mij wat vrijheid is

en lang zal mijn bedenktijd

enkel drie woorden

kan ik simpelweg duiden:

normen, waarden en respect

doch zolang mensen uitgebuit

zwakkeren het onderspit

politiek een schimmenspel

met stille Wajang-jokers

macht een wereldinstrument

met vals klinkende snaren

economie chantage dealt

onder de pokertafel

zo zullen de drie woorden

nooit eensgezind van kracht

omdat wat heerst, verdeelt

Vraag mij wat vrijheid is

en ik toon u mijn BSN.

© JELOU

HET AFSCHEID

De bloemen
kleurden jouw geestdrift
de linten
afscheidsvaandels
in onversaagd zo jij

en wij
wij stroomden samen
de stilte van verstomming
ontzagwekkend groots
gelijk de jouwe

doch in het wederkerige
een dankbaar eerbetoon
in woorden
herinneringen
zo tastbaar nog in tijd

en jij
jij kleurt je verder
groothartig en bescheiden
ons immer beklijvend
levend na de dood.

© JELOU

VERANDERING

Neem mij mee

naar vlakten onbekend

en ik zal ze inhaleren

als een boreling

het veilige onttrokken

ademend naar dat

wat mij tegemoet

hoe vreemd het schijnt

en ik zal enkel

heel dicht bij mezelf

opdat angst geen plaats

enkel verbazing

onwetendheid

geen oordeel waardig

daar ik opnieuw

mijn weg moet leren

omdat geen pad gelijk.

© JELOU

DE VREEMDE INTELLECTUEEL

Overal kom ik hem tegen.

De man met de vergeelde kraag.

Zijn bril beslagen, net als zijn adem.

Je ruikt hem aankomen.

Hij lijkt niets te zien, de man.

Hij loopt verscholen achter vette lokken.

Kwasi stoïcijns, maar niets is minder waar.

Want wee degene die zijn blik.

Wee degene die hem groet.

Dan is er geen ontkomen aan.

Dan start de wedijver van debatteren.

Hij tolkt de wereld, deze man.

Hij toont IQ in hoge tekstballonnen.

Het is de lucht van solitair bestaan.

Ik adem in en tel de zinnen

Ik adem uit en knik meelevend.

En wijl de politiek zijn tongriem

vraag ik mij af –let wel: in stilte-

wanneer zijn teennagels het laatst geknipt.

 © JELOU

OPGESCHOOND

Ik klop het kleed

tot onderdanig losgeslagen vuil

zich opgedweept als donderwolk

een mistbank vormt. Getooid verleden.

De lucht bezet door uitroeptekens,

verzuchtingen uit rokerslongen

waar sponningen der levensvragen

geen passend aandeel kundig.

Ik weer de damp

van onbezonnen nachtgedachten,

strijdlustig aangelegde krijgsbaniers

die met wat wijn willens en wetens.

Doch naargelang de nevel heldert

zweeft enkel pluis zich nog in sporen

waar liefde de slijtageslagen

doorstaan. Het heden mondig.

© JELOU