zondag 29 januari 2017

DE SPOORZOEKER

Hij wil zo graag gelukkigheid
en zoekt al heel zijn leven
naar net die ene mooie vrouw
die hem gelukkigheid en trouw
tot aan de dood wil geven.

Zeg luister eens, sprak ik hem toe,
wil jij dat in je leven?
Bedenk dan eerst te goeder trouw
hoeveel te geven jij háár zou
anders zit jij erneven.

Als dat een feit, zei hij geheid,
dan láát ik liefst het leven.
Doe wat je doen wilt, zei ik boud
doch de NS heeft oponthoud.
Gelukkigheid duurt even.

© JELOU


GRAFSMEEDWERKEN


Ze scharen roestpatronen
op ritme van vergankelijkheid
spijlen verbogen
vervoegd in oude windwerkwoorden

Ze vormen eenheden
beschermende domeinbewakers
die bijna net zo uitgestorven
als dat wat zij omheinen

doch fier houden zij stand
hun voeten in de aarde
waar woekergras zich raden laat
om wie hier ooit wanneer

Respectvol tronen zij
de tand des tijds in zwijgen
aan dat wat reeds allang voorbij
maar immer nog mag zijn.


© JELOU

zaterdag 28 januari 2017

TUSSEN MUREN

Tussen muren van fantasie
werp ik drempels op
schraap ik voegen weg
tot kieren hun handen los van steen

en één voor één zie ik ze schuiven
naar buiten tuimelen
hun echo’s kaatsend in het weidse
het licht van echtheid tegemoet
waartegen ik mij wapen

Groots kan het, verwarrend groots
een poel vol desolaat vertoeven
binnen het al dat naarstig wemelt
van druk en haast en waar naartoe

waar ik mij vragend tel
op schaduw van gedachten
hoeveel ik durf te leven
maar tegelijk verlangen kan
naar smelten in één kroes

en onverhoeds klim ik
terug waar licht de wereld
het gat der stenen muur
een welkom reservoir voor als ik loos.


© JELOU

zaterdag 21 januari 2017

DE OPTELSOMMER

Hij denkt in catacomben
geobsedeerd door dat
wat eenmaal dood, gevat
in onderaardse tomben.

Hij telt alles in lijken
die leesbaar op een steen
met cijfers kan hij geen
verhoudingen begrijpen.

Doch toen zijn moeder wijlen
raakte hij van de kook
want zij ging op in rook
om wormen te omzeilen.

Nu kan hij haar niet tellen
daar zij niet ondergronds
sindsdien loopt hij gefronst
constant haar naam te spellen.

Hij leeft een catacombe
haar huis zijn duisternis
hij wacht zichzelf gewist
klaar voor zijn optelsommen.


© JELOU

donderdag 19 januari 2017

VOORBIJ DE DOOD

Doodgaan is geen einde
enkel een zwaar vaarwel
waarbij verdriet zich kronkelt
afgetakt zich stromen laat
gemis weerkaatst in echo’s lang
vanuit diepe valleien

doch de bergen weten
dat water zijn beloop
dat hoop en liefde immer
beantwoord door geloof
al denken wij valleien droog
de leegste dalen ooit

Gemis kent tijd noch grenzen
noch woorden in ’t verstaan
het is de diepste heimwee
die steeds opnieuw weerom
omdat wij mens, slechts mens
geloven geen garantie

doch doodgaan is geen einde
enkel een wachttijd tot
de zielen weer bijeen.


© JELOU

dinsdag 17 januari 2017

CARPE NOCTEM

Carpe Diem roept men
oftewel: pluk de dag
ik ben een beetje anders
ik pluk vooral des nachts

is het niet aan mijn lakens
dan wel in elke droom
aan allerhande zaken
die mij des daags getoond

hetzij des buren bloemen
of net die ene zin
die iemand uit wil spreken
tot mijn gepluk begint

Ik absorbeer de vruchten
die dagelijks mijn bord
en met een Carpe Noctem
pluk ik mijn nacht te kort

en wijl een nieuwe dag
mij Carpe Diem staart
vliegt fluks mijn middelvinger
rechtop in volle vaart.


© JELOU
© Lars van der Werf

zondag 15 januari 2017

LIEVE SIETSKO

Je blijft voor altijd mijn tweede vader
Die ik als tiener zo vaak heb gewenst

Wanneer zwarte wolken mijn thuisfront omgaven
ik mij geen weg meer wist dan slechts de jouwe
werd ik gekoesterd
omgeven door warmte
door liefde die mij volkomen vreemd

Jouw gezin werd mijn uitvalsbasis
jij en je humor mijn stil verbond
Het heeft mij verstevigd doorheen vele jaren
de grondslag gelegd die ik elders gemist
en waar ik op voort kon drijven

Sinds die tijd bleven wij verweven
ongeacht letterlijk weerzien of niet
Ik wist dat je ziek was, een sluimerend schemer
maar plots leek het beter, werd ik genodigd
voor een diner met mijn moeder tesaam

Ik wilde je koesteren
weerzien genieten
liefde betuigen als dank voor het al
doch eenmaal genodigd, doofde het kaarsje
Mijn moeder was jarig vandaag. Maar jij dood.

En nooit heb ik zo gehuild om de liefde
als ik vandaag de dag heb gedaan.


© JELOU

woensdag 11 januari 2017

WAAR LIGT DE GRENS VAN RECHT

Hij heeft een recidiverend gedrag
de oude bajesklant
net als zijn urinewegen

een katheterzak doet wonderen
loopt als een tierelier
net als zijn rollator
doorheen de bajesgangen

hij preekt zijn recht op zorg
op aangepast vermogen
-hetgeen hemzelf ontbreekt-
de media ten dienste.

Een buurvrouw, dementerend,
in een verzorgingshuis
wacht dagen op een douche

woelt zich doorweekte luiers
huilt zich verward het kind
dat enkel nog kan wachten
op wie, wat of wanneer

zij kan helaas niet preken
over hetgeen haar recht
altoos heeft zij gezorgd
haar kinderen ten dienste.

© JELOU


zaterdag 7 januari 2017

IK TRACHT MENS MENS

Ik heb een oud geloof gebaard
waar zwangerschap geenszins inzake
en navelstrengen niet ter sprake
een exodus naar ’t hier bespaard.

‘k Betuig de dag zoals hij komt
de mens idem, hoe vormgegeven
het is mij allemaal om ’t even
of men nu lacht of klaagt en gromt.

Elkeen heeft zo zijn eigen rite
zijn dagelijkse partituur
al klinkt muziek niet altijd puur
maar vals soms als de sodemieter.

‘k Geniet de tel van het ervaren
hoe iemand is zoals hij is
opdat respect nooit uitgewist
en kwetsbaarheid een pure waarde.

‘k Betuig de mens zoals hij is
doch als respect van gene zijde
zich loos van alles haat laat leiden
zo laat ik hem zeer ongewis.

Elkeen heeft zo zijn ver verleden
wat onbevroed gerespecteerd
zo zal een ieder geserveerd
naar wat hij bijdraagt in het heden.

© JELOU







Ohara Shoson (Japanese)


vrijdag 6 januari 2017

OPDAT JE NU BEGRIJPT

Sorry lief, ik zal direct zijn, net zoals altijd.

Op een of andere manier, heb ik steeds het gevoel
dat alles heel misschien, klaarblijkelijk niet duidelijk
tenminste als het gaat om dat wat wij helder voor ogen
als je begrijpt wat ik bedoel.

Niet dat ik je kwetsen wil want dat zet slechte zoden
aan de dijk van ons bestaan, waar die dan ook gelegen
daar jij weet dat mijn richtingsgevoel vaak buitensporig
een plaatsbepaling mis kan slaan zoals een tang het varken
spreekwoordelijk gezegd.

Het is ontegenzeg’lijk waar dat mijn spreekvaardigheid
niet onder doet aan die van jou, alhoewel jouw stiltes
mijn spaties overtreffen in een climax onbenoembaar
en dan zijn de alinea’s nog niet eens inbegrepen
laat staan het kantlijnwit.

Het is gewoon een feit. Onze texturen matchen niet
ondanks het materiaal.
Als je begrijpt wat ik bedoel.


© JELOU