OHARA KOSON

TUSSENTIJDSE LIPPEN

De trein vertrekt gestaag

Ik moffel onze afscheidskussen

boud in mijn schoudertas

jij en ik en zo gelaagd daartussen

dat onweerstaanbaar glas

De rails kaboemt mijn oor

hoe traag vervagen onze lippen

in ijzerhoudend staal

waar afstand heimwee, naarmate ritme

en seinpalen kabaal

Elk tussentijds perron

begluur ik hen die afscheid nemen

wijl ik mijn schoudertas

doorzoek naar kussen, jou, mij flemend

hoe roestig jij ook was.

© JELOU

TERUG NAAR EENVOUD

In den beginne behelsde mijn vesting drie kuikens,

zes aaibaarheidsfactoren, een mannetje en mijzelf

Het huis was eigenlijk te klein, maar met wat passen

en meten kon iets van privacy worden gerealiseerd

We leefden lang en gelukkig, voor zover de commune

duurde. En zoals het een commune betaamt, valt er

altijd wel iemand af naarmate tijd verstrijkt en inzichten

in samenklontering veranderen. Ontwikkeling heet zoiets

Sluipenderwijs vliegen de jaren voorbij. Mannetje eruit,

twee chickies verkast, aaibaarheid verdord en in de tuin

begraven, en al wat rest een kasteel voor twee personen

Grote ruimtes die bottenkrakend onderhoud behoeven.

Ik roep vergeelde muren bijeen, afgescheurd behang,

oprukkende schimmelplekken, de overwoekerde tuin, en

samen met bemoste tegels spreken we padden toe

Het is genoeg geweest. De zorg wordt ons te zwaar

Slakken applaudisseren, bedanken ons voor smakelijke

Hortensia’s. Vogels verorberen de laatste teugjes voordat

de rotte schommel wijlen. Spechten tokken eind in zicht.

En wij, wij wachten een kabouterhuisje. In een schattig straatje

Omdat klein zo heerlijk knus kan, zo heel simpel.

© JELOU

INSPIRATIELOOS

VRUCHTWATERVRAGEN

We hangen op de bank,

doen lamgeslagen katten na

en likken onophoudelijk

vlo-vrije toekomstperspectieven

Jij drinkt gezondheid met een rietje,

stelt mij vruchtwatervragen die

ethisch gezien bijzonder voorlijk

telt één plus één op en beschouwt

mijn halfvergane levenswandel,

mijn kans op grote initialen

die ik teniet. Dus waarom vreugd.

Het is de tijd, zeg ik. De tijd waarin.

Was ik nu jou, zo zou ik gaan

waar kevers nimmer hunne mesthoop

waar ongebondenheid een feit,

werk en studies onontbeerlijk,

status een kick voor heel het leven.

Maar waar zou jij, zo met jouw rietje?

© JELOU